Κορίτσι μου, είσαι δικιά σου… Μόνο δικιά σου

 

Αγαπώ τη γυναίκα. Δεν ζω χωρίς αυτή. Δεν αναπνέω. Ίσως γι’αυτό ο Θεός δεν μου έδωσε γιους.. Για να μην χάσω την αναπνοή μου, ποτέ.

 Οι γυναίκες είναι δυνατές. Πολύ. Και πολύ πιο σκληρές από τους άντρες. Τις κάνει η φύση έτσι. Η μητρότητα. Για να επιβιώσουν. Αυτό ουδέποτε ελάφρυνε την υποχρέωση που νιώθω να προστατεύω τη γυναίκα. Από τη γιαγιά μου μέχρι τις κόρες μου… Όλες τις γυναίκες. Της μιας ζωής ή της μιας βραδιάς.

Δεν πλήγωσα ποτέ καμία ηθελημένα, συνειδητά. Ποτέ. Συναισθηματικά. Σωματικά θα ντρεπόμουν και να το σκεφτώ… Θα ένιωθα ρεζίλης. Όταν σηκώνεις χέρι σε μια γυναίκα χάνεις τον ανδρισμό σου. Μια και καλή. Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε αυτό οι άντρες τόσο πιο γρήγορα δεν θα έχει νόημα η σημερινή μέρα. Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Τι κρίμα που υπάρχει… Τι κρίμα που πρέπει να απαιτούμε το αυτονόητο. Τι κρίμα που υπάρχουν ακόμη κάποιοι που σηκώνουν χέρι… Που καμώνονται πως είναι μάγκες όταν χτυπούν ένα κορίτσι… Κόπανοι είστε και φλώροι. Αυτό…

Εδώ και δυό μέρες παίζει παντού στο διαδίκτυο, αυτό το ταινιάκι της Lacta… Aυτό που περιγράφει σε ελάχιστα λεπτά πως ο έρωτας γίνεται θάνατος. Και δεν φταίει ο έρωτας. Φταίει ο κόπανος. Ο ψυχάκιας που δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο έρωτας όταν τελειώνει, δεν σκοτώνει…

Ο ανώμαλος που όταν το κορίτσι του λέει «θέλω να χωρίσουμε» αντί να την αφήσει σπίτι της και να της πει «σε ευχαριστώ για όσα ζήσαμε και στο… επανιδείν», την ρίχνει στον γκρεμό για να μην την έχει κανείς άλλο στο μέλλον. Από έρωτα θα πει… Από μίσος, θα σου πω.

Αυτός που και στην ταινία της Lacta, ξεκινάει τη σχέση λέγοντας «Θέλω να είσαι δικιά μου. Μόνο, δικιά μου ε;»… Για να αρχίσουν όλα.

Όχι. Κανείς δεν είναι κανενός.

Κορίτσι μου, να είσαι δικιά σου. Μόνο δικιά σου.

Οι άνθρωποι ανήκουμε μόνο στον εαυτό μας. Σε κανέναν άλλον.

Να τιμάς και να σέβεσαι τον άνθρωπο που επέλεξες να είναι δίπλα σου. Για μια ζωή ή για μια βραδιά.

Αλλά πρώτα απ’όλα να τιμάς και να σέβεσαι τον εαυτό σου.

Σε αυτόν ανήκεις. Μόνο.

Ακόμη και στο λεξικό ο αυτοσεβασμός είναι πριν τον σεβασμό.

Πηγή:Νίκος Συρίγος queen.gr

Ενίσχυση του ανοσοποιητικού για μεγάλο χρονικό διάστημα

 

Το ισχυρό ανοσοποιητικό δε χτίζεται μέσα σε μερικές ημέρες

Σίγουρα αυτές τις ημέρες έχετε ακούσει πολλά σχετικά με την ενίσχυση του ανοσοποιητικού, αλλά και τις τροφές ή τα συμπληρώματα που πρέπει να εντάξετε στην καθημερινότητά σας. Πρέπει στο σημείο αυτό να τονιστεί πως δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα για τρόφιμα που να έχουν συσχέτιση με τον κορονοϊο, καθώς πρόκειται για μια πολύ καινούργια κατάσταση και η επιστημονική κοινότητα δεν έχει ακόμα διασαφηνίσει το νέο στέλεχος του ιού.

Επιπρόσθετα, δεν υπάρχει κανένα θρεπτικό συστατικό, τρόφιμο ή συμπλήρωμα ικανό να "ενισχύσει" τη δράση του ανοσοποιητικού συστήματος, ώστε να μην νοσήσετε από τον κορωνοϊό (SARS-CoV-2) ή οποιοδήποτε άλλο παθογόνο. Μέχρι σήμερα, ο Ευρωπαϊκός Φορέας Ασφάλειας Τροφίμων έχει καταρρίψει όλους τους ισχυρισμούς τροφίμων ή συστατικών τροφίμων ως προστατευτικά ενάντια στις λοιμώξεις.

Τι ισχύει όμως από όλα αυτά; Πάμε να δούμε.

Είναι αλήθεια πως υπάρχουν συγκεκριμένα θρεπτικά συστατικά που βοηθούν το ανοσοποιητικό σύστημα να λειτουργεί επαρκώς, κανένα όμως δεν ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα. Η λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος είναι εξαιρετικά περίπλοκη και καθορίζεται από παράγοντες, όπως κληρονομικότητα, το φύλο, το περιβάλλον και ο τρόπος ζωής. Η κακή διατροφή και κατ’ επέκταση η κακή θρέψη, οδηγεί στην ανικανότητα του ανοσοποιητικού να αντιμετωπίσει τυχόν λοιμώξεις. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;

Μια πλήρης και ισορροπημένη διατροφή, σας προσφέρει όλα όσα χρειάζεται το ανοσοποιητικό, πρωτεΐνες, βιταμίνες, μέταλλα και ιχνοστοιχεία, αλλά και όλα τα υπόλοιπα βιολογικά συστήματα του οργανισμού για να λειτουργήσουν σωστά.

Το να διπλασιάζετε τις ποσότητες φαγητού, αλλά και θρεπτικών συστατικών μέσα από τη λήψη συμπληρωμάτων διατροφής, δε σημαίνει ότι βοηθάτε και το ανοσοποιητικό σας να λειτουργήσει σωστά. Στην πραγματικότητα, αυτό που πετυχαίνετε είναι «υπερφορτώνετε» τον οργανισμό σας και να δυσχεραίνετε την ανοσολογική του απόκριση. Για να γίνει ακόμα πιο κατανοητό τι ακριβώς εννοούμε, σας παραθέτουμε ένα παράδειγμα. Η μέγιστη ταχύτητα που μπορεί να «πιάσει» ένα αυτοκίνητο είναι η ίδια είτε το ντεπόζιτο της βενζίνης είναι γεμάτο, είτε η βενζίνη είναι μέχρι τη μέση. Δηλαδή αν προσλάβετε τις επαρκείς ποσότητες από τη διατροφή σας δε χρειάζεται να γίνουν υπερβολές.

Όταν αναφερόμαστε σε τρόφιμα και θρεπτικά που βοηθούν το ανοσοποιητικό, είναι όσα έχουν φανεί σε μελέτες να δρουν ευεργετικά, όταν προσλαμβάνονται επαρκείς ποσότητες καθημερινά. Τέτοια θρεπτικά συστατικά, είναι οι βιταμίνες C, D, ο ψευδάργυρος, τα προβιοτικά. Όλα τα παραπάνω συστατικά, αλλά και θρεπτικά συστατικά που έμμεσα μπορεί να εμπλέκονται θετικά στην ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος, σας τα παρέχει ο μεσογειακός τρόπος διατροφής, γι΄ αυτό συστήνεται να τον ακολουθήσετε ώστε να θωρακίσετε το ανοσοποιητικό σας σύστημα σε μια επόμενη ίωση όμως, γιατί θα σας απογοητεύσω λέγοντας ότι η ενδυνάμωσή του δεν είναι υπόθεση μιας και δύο εβδομάδων. 

Βιταμίνη C

Η βιταμίνη C είναι γνωστή για την ισχυρή αντιοξειδωτική της δράση, γεγονός που την καθιστά απαραίτητη στην καθημερινότητα. Το να χρησιμοποιήσετε συμπλήρωμα βιταμίνης C είναι απαραίτητο για την ενίσχυση του ανοσοποιητικού; Η απάντηση είναι όχι. Τα φρούτα και τα λαχανικά είναι η βασική πηγή της βιταμίνης C, αν καταναλώνετε 5-6 μερίδες φρούτων και λαχανικών είναι αρκετά για την επαρκή πρόσληψη βιταμίνης C.

Βιταμίνη D

Η βιταμίνη D, αποτελεί ένα από τα πολυσυζητημένα μικροθρεπτικά συστατικά και αυτό γιατί συσχετίζουν την έλλειψή της με υψηλά ποσοστά γρίπης και θνησιμότητας. Επιπλέον, έχει φανεί κάποια συσχέτιση από μελέτες με την ευεργητική της δράση σε καταστάσεις λοίμωξης του αναπνευστικού. Πιο συγκεκριμένα για τη λοίμωξη Covid-19, από πρόσφατες μελέτες φαίνεται πως η βιταμίνη D παίζει ρόλο στην παραγωγή πεπτιδίων του αναπνευστικό επιθήλιο που δρουν αντιμικροβιακά. Ως εκ τούτου μειώνουν τον κίνδυνο μόλυνσης από τον ιό SARS-CoV-2. Παράλληλα, υπάρχουν ενδείξεις ότι συμβάλλει στη μείωση της φλεγμονώδους απόκρισης σε περίπτωση νόσησης από αυτόν τον ιό. Έτσι, βοηθά στον περιορισμό της βαρύτητας και των επιπλοκών της νόσου. 

Είναι γεγονός ότι κατά τους χειμερινούς μήνες, όπου και παρατηρείται αυξημένο ποσοστό της γρίπης και του κρυολογήματος, τα επίπεδα της βιταμίνης D είναι μειωμένα. Αυτό οφείλεται στη μειωμένη ηλιοφάνεια, αλλά και την ανεπαρκή έκθεση στον ήλιο. Ίσως κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού που βιώσαμε να ήταν και το μόνο μικροθρεπτικό συστατικό που πιθανόν να χρειαζόταν ως συμπλήρωμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, συστήνεται η καθημερινή έκθεση στον ήλιο στο μπαλκόνι σας για περίπου ένα τέταρτο, όταν αυτό είναι εφικτό.

Βιταμίνη Α

Η έλλειψη βιταμίνης Α επηρεάζει τον αριθμό των «μαχητών» του ανοσοποιητικού συστήματος, των Τ και Β-λεμφοκυττάρων δηλαδή, ενώ μειώνει τη δραστικότητα άλλων κυττάρων, με αποτέλεσμα ένα ασθενές ανοσοποιητικό

Βιταμίνες συμπλέγματος Β

Οι βιταμίνες του συμπλέγματος Β συμμετέχουν σε πολλές που  σχετίζονται με το ανοσοποιητικό και τη φλεγμονή. Η βιταμίνη Β6 φαίνεται να αυξάνει την παραγωγή μεταβολιτών που ρυθμίζουν την απόκριση του ανοσοποιητικού.

Συνένζυμο Q10

Το συνένζυμο Q10 ή ουμπικινόλη, είναι αντιοξειδωτικό διατροφικό στοιχείο, που εξουδετερώνει τις ελεύθερες ρίζες και ενισχύει τη δράση του ανοσοποιητικού, καθώς οι ιστοί και τα κύτταρα του εμπλέκονται στην άμυνα του οργανισμού, χρειάζονται την επάρκεια αυτού του συνενζύμου για να λειτουργήσουν αποδοτικά.

Αντιοξειδωτικά Συστατικά

Τα αντιοξειδωτικά συστατικά απαντώνται, κυρίως στα φρούτα και τα λαχανικά, αλλά και σε άλλα τρόφιμα. Ο ρόλος τους είναι σημαντικός, βοηθούν ένανατι του οξειδωτικού στρες και ενισχύουν το ανοσοποιητικό. Είναι πολύ σημαντική η ποικιλία, τα αντιοξειδωτικά που έχουμε μέχρι σήμερα ταυτοποιήσει, είναι περισσότερες από 5000 διαφορετικές ενώσεις. Έτσι, όσο μεγαλύτερη η ποικιλία σε φρούτα και λαχανικά, τόσο το καλύτερο. Πολλά αντιοξειδωτικά συστατικά (βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, φυτοχημικές ουσίες) αναγνωρίζονται στα φρούτα, από τα χαρακτηριστικά τους χρώματα.

• Βαθύ κόκκινο χρώμα (λυκοπένιο, πολυφαινόλες): κεράσια, κόκκινα μήλα, φράουλες, καρπούζι και ρόδι.
• Κίτρινο/Πορτοκαλί χρώμα (καροτενοειδή): βερίκοκα, πορτοκάλια, μάνγκο, ανανάς.
• Πράσινο χρώμα (πολυφαινόλες, χλωροφύλλες): ακτινίδια, αβοκάντο, πράσινα μήλα και πράσινα σταφύλια.
• Μπλέ/Μωβ χρώμα (ανθοκυάνες): μπλε και μαύρα μούρα, μωβ σταφύλια και δαμάσκηνα.

Ψευδάργυρος

Ο ψευδάργυρος φαίνεται να είναι απαραίτητο συστατικό για τη σωστή λειτουργία το ανοσοποιητικού και αυτό γιατί είναι απαραίτητος για τη λειτουργία των ανοσοκυττάρων και την κυτταρική απόκριση. Η ανεπάρκειά του μπορεί να οδηγήσει σε μια εξασθενημένη ανοσοαπόκριση. Η πρόσληψη του ψευδαργύρου φαίνεται να δρα προληπτικά σε ένα κρυολόγημα και δε φαίνεται κάποια συσχέτιση σε επικείμενη γρίπη.

Προβιοτικά

Τα προβιοτικά μπορούν να θωρακίσουν τον οργανισμό και να εμποδίσουν την ανάπτυξη παθογόνων, κυρίως γιατί ευνοούν την ανάπτυξη των «καλών» βακτηρίων. Επιπλέον, παράγουν ουσίες, όπως το γαλακτικό οξύ και τις βακτηριοκίνες (αντιβακτηριακές ουσίες), που διατηρούν σε ελεγχόμενα επίπεδα τον πληθυσμό των «κακών» βακτηρίων και έτσι προστατεύουν από νόσους.  Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι απαιτείται μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως και χρόνια, για να αλλάξει μέσω της διατροφής η βακτηριακή χλωρίδα, ενώ φαίνεται σχεδόν αδύνατο αυτό να συμβεί άμεσα μέσω των συμπληρωμάτων.

Τρόφιμα που περιέχουν προβιοτικά είναι:

• Λαχανικά τουρσί
• Πάστα φασολιών από ζύμωση
• Κεφίρ
• Βουτυρόγαλο
• Pao cai (είδος τουρσί, σύνηθες στην κινέζικη κουζίνα)
• Σουκρούτ (είδος λάχανου τουρσί)
• Σάλτσα σόγιας

Διαβάστε Επίσης: Πόσο ωφέλιμα είναι τα προβιοτικά για την υγεία;

Νερό

Η επαρκής ενυδάτωση μέσα στη μέρα αποτελεί ένα πολύ σημαντικό παράγοντα. Προσπαθήστε να μένετε ενυδατώμενοι καθ’όλη τη διάρκεια της ημέρας. Προκειμένου να αυξήσετε την ενυδάτωσή σας, παρατίθενται μερικά tips:

• Ξεκινήστε τη μέρα καταναλώνοντας ένα ποτήρι νερό.
• Καταναλώστε νερό καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, ακόμα και αν δε διψάτε.
• Ξεκινήστε τα γεύματα με ένα ποτήρι νερό.
• Συνοδεύστε τον καφέ σας, αλλά και τα ενδιάμεσα σνακ με νερό.
• Πηγή: https://www.mednutrition.gr/

Αυτό το κείμενο γράφτηκε στις 10 Ιουνίου 2020

Είναι 8 παρά είκοσι. Ανοίγω το παράθυρο του υπνοδωματίου. Ηλιος, ζέστη και ο ήχος του απολυμαντικού του δήμου που ραντίζει τώρα την άσφαλτο. . Ολα ΟΚ.
Σήμερα είναι ημέρα  που θα περάσω απο το γραφείο. Βάσει τετραγωνικών πηγαίνουν 3 άτομα καθε μέρα απο τον τομεα Marketing - Communication-Digital .
Τα νέα της ημέρας δεν εχουν κάτι ιδιαίτερο. Η αναθεωρημένη πρόβλεψη της Τράπεζας της Ελλάδας μιλαέι για 5,5% ύφεση , η Γενική Γραμματεία  Προστασίας επαναλαμβάνει ότι οι έλεγχοι για όσους παραβιάζουν την καραντίνα ( διαπιστωμένοι φορείς) θα ενταθουν τις επόμενες ημέρες .
Τρώω τα αβγά μου ( καλύτερα απο πολυβιταμίνη!), ρίχνω μια ματιά στα μειλ και επιβεβαιώνω το zoom meeting την Παρασκευή με τον παλιό μου πελάτη που επιστρέφει δειλά δειλά σε «δράση» και θέλει να κανει μια μικρη instagram campaign.
Μόλις φτάνω στην εισοδο της πολυκατοικίας και πάω να γυρίσω το πόμολο, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχ’ασει τα αντισηπτικά μαντιλάκια. Αν είναι δυνατον μετά από τόσο καιρό να το ξεχνάω! Αλλά είχε τελειώσει χθες η συσκευασία που έχω στην τσέπη του σακιδίου, οπότε δεν θυμήθηκα να πάρω τα καινούρια. Αντε πάλι δύο όροφοι με τα πόδια . Εχω να μπω στο ασανσερ από τον Μαρτιο..
Αφήνω το αυτοκίνητο κοντά στην Πανόρμου. Ευτυχώς βρίσκεις ακομη εύκολα θέση. Η εκ περιτροπης εργασία έχει τα καλά της.
Στο  μετρο οι ταμπέλες  στα τζαμια γραφουν με μεγάλα γράμματα « Ανωτατος αριθμος επιβατων 10 στο βαγόνι». Μετράω και μας βρίσκω 13. Οκ, δεν είναι τραγικό. Αλλωστε όλοι σχεδον φοράνε μάσκα. Εγω αρνούμαι να το κάνω ακόμη ( μόνο γάντια) αλλά με ανακουφίζει που φοράνε σχεδον οι άλλοι! Ακούω Robbie Williams , τις διασκευές σε swing κομμάτια που μου αρέσουν πολύ. Το τρένο φρενάρει απότομα και βρίσκομαι στο πάτωμα! Δεν κρατιόμουν απο πουθενά- λογικό. Νιώθω λίγο γελοίος αλλά δεν πειράζει. Σηκώνομαι,  βγάζω το αντισηπτικό και τριβω με μανία τα χέρια μου.
Περπατάω μέχρι το γραφείο. Η τηλεδιάσκεψη με την ομάδα πήγε καλά. Ο Νίκος μας διαβεβαιώνει ότι αισθάνεται καλά . Δεν παρουσιάζει κανένα σύμπτωμα. Προχθες έλαβε  το sms του τρόμου . « Περιλαμβάνεστε στις επαφές διαγνωσμένου κρούσματος. Υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι σας μεχρι 23 /6. Ελέγχεστε απο το αστυνομικο τμήμα της περιοχής σας». Ευτυχώς δεν τον εχω συναντήσει εδώ και μια εβδομάδα..
Στην τηλεόραση στο διαφημιστικό break παρατηρώ ότι πλέον δεν ειναι δυο και τρεις οι «κορωνοδιαφημίσεις». Ετσι εχω ονομάσει τα σποτ του τελυταίου καιρού, που βασίζονται σε ένα ατομο! Μια γυναικα που στέκεται στον κήπο του σπιτιού της, ένας άντρας μόνος του μπροστα στο λαπτοπ κοκ. Πάνε τα γυρίσματα με παρέες που γλεντάνε ή με ευτυχισμένες οικογένειες που μοιράζονται τη μαρμελάδα! Πάνω απο το μισο break είναι πια μέσα στη μοναξιά!
Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο για τις σειρές. Πώς να γυρίσεις επεισόδια χωρις επαφές ανάμεσα στους πρωταγωνιστές; Και καλά οι εξωτερικες σκηνές- τους βάζεις σε απόσταση. Αλλά στους εσωτερικούς χώρους τι κάνεις; Και πώς θα φιληθεί το ζευγάρι;
Με Παρα Πεντε θα τη βγάλει ο κόσμος και το φθινόπωρο!
Στην επιστροφή αποφασίζω να πάω μια βόλτα στο κέντρο. Τα μικρά μαγαζιά έχουν ανοίξει- λένε ότι το πολύ την άλλη εβδομάδα θα ξαναλειτουργήσουν και τα εμπορικά κέντρα με έλεγχο αριθμού εισερχομένων. Αντε να δούμε.
Με παιρνει στο τηλέφωνο η Ελένη. Οργανωνει την έξοδο του Σαββάτου! Με μέγιστο αριθμό 4 στο τραπέζι, δεν ειναι και ευκολο να κλεισεις την παρέα και να βρεις πού θα πάμε ( και να έχει και τραπέζι). Μου λέει και το νέο που δεν είναι ανέκδοτο. Δυο φίλοι της που πήγαν χθες σε ταβέρνα  στο Παγκράτι της είπαν οτι είχαν επιλογή να σερβιριστούν  σε χάρτινα  πιάτα και με πλαστικα μαχαιροπήρουνα μιας χρήσης. Δεν μου ακούγεται κακή ιδέα! Αντε να βασιστεις στο πόσο καλά πλένονται όλα αυτά.
Στο μετρό επιστρέφοντας το μόνο που με απασχολεί είναι αν θα καταφέρω να πάω για μπάνιο αυριο το απόγευμα. Οι οργανωμένες πλαζ ( που δεν με ενθουσιαζαν και ποτέ να πω την αλήθεια) έχουν περιορισμο στην εισοδο - οπότε ολοι τρεχουν απο τις 9 . Μετα γεμιζουν και οι απλες παραλιες - μονο που έρχονται τα περιπολικά και διώχνουν τον κοσμο, οποτε μπανιο το σαββατοκύριακο δεν παιζει. Το απογευματινο της Πέμπτης ισως ειναι εφικτο..
Το βραδυ στο σπιτι διαβάζω τα μειλ. Η αιτηση για οικονομικη ενισχυση για τον Ιουνιο απορρίφθηκε. Παρουσιάζω δραστηριοτητα, αρα ( ασχετα αν ειναι η μιση απο την κανονική) δεν πληρώ τα κριτήρια. Δεν πειράζει , την υγειά μας νάχουμε.
Στις Ειδήσεις ανακοινώνουν οτι 20 Ιουνιου ξεκιναει η διάθεση των τεστ άμεσης διάγνωσης. Αντε πάλι αιτήσεις και αναμονή. Αλλα δεν γίνεται κι αλλιώς!
Το Netflix μειωνει την τιμή της μηνιαίας συνδρομής κατα 1 ευρώ. Πολύ γαλαντόμοι! Πλεον δεν προστίθενται νέες παραγωγές, οπότε δεν μπορούσαν να μην κάνουν κάτι.
Τέλος πάντων. Ξαπλώνω και βγάζω να διαβάσω τον «Οδυσσέα» του Tennyson.
I am a part of all that I have met ( Είμαι όλα όσα συναντησα). Ας μας επιτραπεί να συνεχίσουμε να «συναντάμε» τη ζωή. Αυτό είναι που μετράει τώρα.
πηγή:https://charisgoulios.blogspot.com/

Πώς θα ζήσουμε χωρίς να αγγίζουμε ο ένας τον άλλον;

Ο κορονοϊός μας φέρνει... μακριά. Και μόνο η υποψία αγγίγματος θεωρείται ύποπτη. Ακουμπάμε τα πάντα με γάντια, απόλυτα προστατευμένοι. Για πόσο καιρό μπορούμε να ζήσουμε έτσι;
Κάθε άγγιγμα είναι ένα αποθησαύρισμα. Ο Τζον Κητς το έλεγε μνήμη. Κάθε σώμα κρατάει τη θύμηση των άλλων σωμάτων που το άγγιξαν. Ο Έρμαν Έσσε στο «Σιντάρτα» έκανε λόγο για τα μυστικά που κρύβει κάθε άγγιγμα, κάθε θωπεία μέσω των χεριών. Έχουμε μάθει να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον. Είμαστε φτενοί άνθρωποι, ποτέ ολόκληροι. Χρειαζόμαστε την εγγύτητα για να υπάρξουμε. Ακόμη και ο μονήρης, στην ουσία διατρανώνει τη δύναμη της συνάφειας που δεν μπορεί να έχει. Όπως ο αυτόχειρας που άλλο δεν κάνει από το αποθαυμάζει τη ζωή που δεν μπόρεσε ποτέ να ορίσει. Η ουδέτερη χειραψία, το περιπαθές χάδι, το θάλπος της ψηλάφησης, η τραγουδιστή χαρά του ακραγγίγματος. Όλα τούτα είναι το σωματικό προνόμιο του συναισθήματος που μετατρέπεται σε ύλη, αποκτάει υπόσταση διά της επαφής. Ο κορονοϊός προσβάλλει καίρια τους πνεύμονες, αυτό μας λένε οι επιστήμονες, όμως, η παράπλευρη απώλεια είναι η βαναυσότητα της απομάκρυνσης. Είναι κάτι που δεν χρειάζεται να το πιστοποιήσει κανένας ειδικός, αποδεικνύεται εμπράκτως καθημερινά. Τα δρακόντεια μέτρα που ακολουθούν πλέον οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι μια ξεκάθαρη προτροπή στην απομάκρυνση. Στάσου δέκα μέτρα μακριά από τον άλλο. Κατ’ ουσίαν, δες τον σαν πιθανό ξενιστή του ιού.

Με αφορμή τη νέα δεσμευτική συνθήκη που ορίζει η έξαρση του κορονοϊού, ο ψυχαναλυτής Saverio Tomasella απαντάει δίχως δεύτερη σκέψη σε άρθρο της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde»: «Δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως τη φυσική επαφή». Περισσότερο από μια δήλωση παρουσίας, ακόμη και η απλή χειραψία σημαίνει στοργή και αποδοχή. Ποιος θα χαιρετούσε ενθέρμως κάποιον που απεχθάνεται; Το να ακουμπάς έναν άνθρωπο σημαίνει ότι ζεις, ότι εκδηλώνεις τη ζωτικότητά σου. Μόνο οι νεκροί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Σκέφτομαι τους νεκρούς πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος του Τζορτζ Σόντερς «Λήθη και Λίνκολν». Μιλούν ακατάπαυστα για το ένα και το άλλο, όμως, δεν διανοούνται να πλησιάσουν μεταξύ τους – τους λείπει η σωματικότητα. Είμαστε ανθρώπινα όντα κι όχι μηχανές. Δεν γίνεται να υπάρξουμε μόνο με το δικό μας σώμα. Είναι τόσο στενή γεωγραφία, ένα σύνορο που έχει μάθει να καταλύεται. Ο Tomasella μάς υπενθυμίζει πως τα μωρά που στερούνται επαφής από τους γονείς τους αποχωρούν πολύ γρήγορα από την επικράτεια του συναισθήματος όσο μεγαλώνουν και ουσιαστικά νεκρώνουν μέσα τους κάθε πηγή αγάπης.

Ζώντας σε εποχές υπεραπόδοσης και άκρατου ορθολογισμού που φτάνει ακόμη και στο σημείο της κυνικότητας, τείνουμε να ξεχνάμε πως κι εμείς πολλές φορές αφαιρούμε από τη φαρέτρα μας τον χείμαρρο της προσέγγισης που φουντώνει μέσα μας. Το άκρατο συναίσθημα φτάνει να θεωρείται εξοβελιστέο, το άγγιγμα μια πιεστική παρότρυνση του σώματος που αντιστρατεύεται την καρτεσιανή λογική του πνεύματος. Από την άλλη, το ασυνείδητο αγνοεί τον θάνατο. Στην πραγματικότητα, ο θάνατος ενός ανθρώπου ή ζώου, είναι πάντα μια έκπληξη, ένα σοκ, ένα διάλειμμα από τη φυσιολογική ροή της καθημερινότητας. Η απειλή του θανάτου, λόγω μιας ασθένειας, ενός πολέμου ή άλλου γεγονότος (όπως συμβαίνει στις μέρες μας), δεν εμπόδισε ποτέ οποιονδήποτε να αναλάβει κινδύνους, αψηφώντας ταμπού, ξεπερνώντας τους φόβους, πηγαίνοντας κόντρα στον κίνδυνο. Που σημαίνει: ακόμη και στις πιο ακραίες στιγμές μας πάντα ένα άγγιγμα από κάποιο προσφιλές μας πρόσωπο, αυτομάτως κατευνάζει τις φοβίες, μετριάζει τη φθαρτότητα που είναι μέρος της ανθρώπινης συνθήκης. Γίνεται να αντικατασταθούν τα χέρια από τους αγκώνες ή τα πόδια; Μπορούμε να φανταστούμε τα άνω άκρα να τεθούν σε ασκητική αφάνεια; Οι ερωτευμένοι αγγίζονται ακόμη και με τα μάτια, όμως, ποτέ δεν τους φτάνει για να ολοκληρώσουν τη σχέση τους. Το σώμα είναι ο πύργος που ζητούν να ανέβουν, το καταφύγιο στο οποίο επιθυμούν να κρυφτούν από τους άλλους. Το άγγιγμα είναι ένα στέγαστρο ανθρωπιάς. Αυτή τη στιγμή το χάνουμε λόγω των συνθηκών. Μένει να φανεί αν αυτή η δυστοπική συνθήκη του κορονοϊού θα μας αφήνει ανεπούλωτα τραύματα. Λοιπόν, θα έρθεις ξανά κοντά μου; Θα πιαστούμε χέρι-χέρι;

Πηγή : Andro.gr 

Μια διαφορετική Ιστορία Πάθους…

Το τελευταίο διάστημα σκέφτομαι έντονα, ή μάλλον, έχω μια εσωτερική «έπειξη για μοίρασμα», μιας προσωπικής μου ιστορίας. Όντας αρκετά εσωστρεφής κατά πρώτον και έχοντας συνηθίσει να προβάλω προς τα έξω το ρόλο μου της Σούπερ Κατερίνας και ουχί φυσιολογικού ανθρώπου με σάρκα και οστά κατά δεύτερον, αντιμετώπιζα σθεναρά αντίσταση. Την οποία δεν ήμουν και πολύ διατιθέμενη να αγνοήσω. Μέχρι που πήρα εχθές ένα ισχυρότατο μήνυμα.

Για να σας βάλω στο νόημα, έκανα προχθές μια ανάρτηση όπου ανέφερα ότι, ακόμα και όταν πονάμε, ειδικά σε χρόνιο πόνο, χρειάζεται να διατηρήσουμε όσο περισσότερη κίνηση είναι δυνατόν και, σταδιακά, να μπορέσουμε να επανακτήσουμε την προτέρα «φυσιολογική» κινητικότητα στην περιοχή. Και όπως συμβαίνει στα Μέσα Ανθρώπινης Δικτύωσης, είχα διάφορα σχόλια.

Μια κυρία λοιπόν μου έγραψε: «Μα πώς να συνεχίσεις να κινείσαι αφού πονάς;»

Της απάντησα ό,τι μπορούσα στα πλαίσια ενός σχολίου-σιδηρόδρομου και την παρέπεμψα με προσωπικό μήνυμα σε συνδέσμους όπου θα μπορούσε να διαβάσει περισσότερα για να κατανοήσει και να διαχειριστεί ίσως καλύτερα το χρόνιο πόνο της.

Πολύ ευγενικά με ευχαρίστησε και στο τέλος κατέθεσε την πρόταση-βόμβα που είναι και ο λόγος που τώρα διαβάζετε το παρόν:

«Ναι, είναι εύκολο για σας να τα λετε αυτά. Δεν ξέρετε πώς είναι να πονάς κάθε μέρα, να μην μπορείς να κάνεις τίποτα για αυτό, να μην μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου»…

Κι όμως, καλή μου, ξέρω. Ξέρω όχι από βιβλία, από έρευνες, από άρθρα ή από την επαφή με τους πελάτες μου στο ιατρείο 20 χρόνια τώρα. 

Ξέρω. Εκ πείρας. Βιωματικά. Τον έχω γνωρίσει κι εγώ τον κύριο Πόνο. Πολύ καλά. Έχουμε συνάψει σοβαρή σχέση. Σχέση Ζωής.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Για χρόνια με φλέρταρε. Αρχικά διακριτικά. Σαν ιδανικός εραστής. Ερχόταν, έκανε την εμφάνιση του, μου τραβούσε την προσοχή και μετά, ήσυχα, αποσύρετο. Εκείνη την εποχή τον αντιμετώπιζα επιφανειακά, ως αναγκαίο κακό, αποδίδοντας τον σε μηχανική επιβάρυνση του θεϊκού κορμιού λόγω επαγγέλματος (όσοι έχετε έρθει στο ιατρείο καταλαβαίνετε τι εννοώ. Για τους υπόλοιπους, επιγραμματικά αναφέρω ότι τα περισσότερα σώματα με τα οποία δουλεύω έχουν κατ’ελάχιστον 50-100% μεγαλύτερη μάζα από το δικό μου, οπότε πολλές φορές, για να κάνω τις απαραίτητες ανατάξεις, λειτουργώ σαν διασταύρωση Νίντζα με ακροβάτη του Circo Medrano).

Εκείνη την εποχή, επίσης, ήμουν δουλειά, δουλειά, δουλειά, ψιλοάγχος, βιβλία, λίγο γυμναστική, δουλειά, δουλειά. Και τη ρομαντική περίοδο του αρχικού φλερτ, φαινόταν να καταλαβαίνει ότι δεν είχα, ιδιαίτερα, χώρο στη ζωή μου για αυτόν. Λίγο μια επίσκεψη στο χειροπράκτη μου, λίγο μια θεραπεία στο ιατρείο, αυτός εξαφανιζόταν ενώ εγώ έμπαινα πάλι στο mode “και ξανά προς τη δόξα τραβά».

Όσο περνούσε ο καιρός και συσσωρεύονταν κι άλλοι παράγοντες (ας μην ξεχνάμε ότι ο πόνος δεν είναι ποτέ μονοπαραγοντικής αιτιολογίας), έκανε την εμφάνιση του πιο συχνά και πιο εντυπωσιακά. Πάλι δεν πολύ έδινα σημασία και συνέχιζα όπως λέει και ο Daddy μου το «χαβά» μου. Δουλειά, δουλειά, δουλειά, άγχος, λίγη γυμναστική, δουλειά, δουλειά, δουλειά, άγχος. 

Μέχρι που ξεχείλησε το ποτήριον πριν 3 χρόνια (με μια μετακόμιση, έξτρα άγχος, μια αλλεργία του «παιδιού» ενώ περπατούσαμε σε μονοπάτια μη προσβάσιμα από αυτοκίνητο και η κατ´ ανάγκη μεταφορά του στα χέρια, 52 κιλά γαϊδούρι, δια άμεσον προσκόμισίν του στον κτηνίατρο, συν την παντελή αποχή μου από οποιοδήποτε είδος γυμναστικής επί 4μηνου – 3 μήνες «μάζευα» το παλιό σπίτι και 1 μήνα, η καλή νοικοκυρά, «έστρωνα» το καινούριο όσες ώρες δεν δούλευα). Και ο Κύριος Πόνος εμφανίσθηκε για τα καλά. Πιο επιθετικά. Και πιο μόνιμα.

Ήρθε και δεν ξανάφυγε. Μου κατσικώθηκε. Κανονικά. Σώγαμπρος. Στο καινούριο μας σπίτι. Πριν προλάβω να το χαρώ. Έντονος. 7-8 με μέγιστο το 10. Πονούσα όλη μέρα. Όρθια, ξαπλωμένη, καθιστή, όταν έσκυβα, όταν σηκωνόμουνα, όταν οδηγούσα, στη βάδιση, στην ορθοστασία, στον ύπνο, το χειρότερο, δε από όλα, με απότομες μικροκινήσεις και κραδασμούς όλη μέρα, κάθε μέρα στη δουλειά.

Και για να μη βαριέμαι, ούτε επίσης να μπορώ εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος να κάνει μια διάγνωση της προκοπής, με συμπτώματα εναλλασσόμενα σε ποιότητα ανάλογα με την κατανομή τους. Πόνο στη μέση, κάψιμο-ρεύμα αμφοτερόπλευρα ταυτόχρονα και στα δυο πόδια από γλουτό μέχρι γόνατο, μούδιασμα σε όλο το δεξί πόδι από μηρό μέχρι πέλμα και φαρμακογενής υπαισθησία – μαζί με πτώση αριστερού ποδός μετά την πρώτη (διαγνωστική) επέμβαση, το τελευταίο ευτυχώς μόνο για 2 φρικτούς μήνες, όπου πιο πολύ από όλα με πείραζε η πιθανότητα να μην μπορέσω να ξαναβάλω ποτέ τα υπέροχα δεκάποντα μου παρά η πιθανότητα να μην ξανααισθανθώ τα δαχτυλάκια μου.

Όλα τα υπόλοιπα όμως εκεί. Για 12 μήνες. Αμετακίνητα. 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, 365 μέρες εκείνο το χρόνο. Τρελλό έρωτα μαζί μου, ο κύριος Πόνος. Η ένταση δε όλων αυτών σταθερή. Non stop. ´Η, για να είμαι δίκαιη, με πολλά πολλά χάπια, καθημερινά – όσα δεν είχα πάρει τα προηγούμενα 47 χρόνια της ζωής μου, με μια έγχυση κορτικοστεροειδών μέσα στη σπονδυλική στήλη και άλλες 2 φορές εγχύσεις στις αρθρώσεις πίσω στη σπονδυλική στήλη, ήμουν από 2 μέρες έως και 3 βδομάδες αντίστοιχα καλύτερα. Τύπου 4-5 με μέγιστο το 10. 

Ακόμα και σε αυτά τα φωτεινά διαλείμματα εννοείται ότι δεν έσκυβα, δε σήκωνα, δεν άντεχα ορθοστασία ούτε 3 λεπτά, δεν πολυτρανταζόμουνα, δεν πήγαινα για ψώνια, έβγαινα μόνο εφόσον υπήρχε κάθισμα, σκαμπό ή πολυθρόνα κρατημένη να με περιμένει, δεν περπατούσα, δεν έτρεχα, δεν μπορούσα να κάνω άλλη γυμναστική εκτός από καθιστό ποδήλατο, η ταχύτητα μου στο να μπω-να βγω στο αυτοκίνητο ήταν χειρότερη από της κυρίας Νίτσας (92 ετών λατρεμένη γειτόνισσα), έκανα συλλογή από «μαξιλαράκια για τη μέση», δεν μπορούσα να κοιμηθώ σερί πάνω από 2 ώρες max, δε γελούσα, δεν έβηχα, δεν φτερνιζόμουνα. Δούλευα βέβαια «κανονικά» το πολύ σε 3 μέρες μετά από κάθε έγχυση (στον άξονα Νίντζα-Circo Medrano, αυτό δεν μπορούσε να αλλάξει), αλλά τις ελάχιστες καλές μέρες μετά τις κορτιζόνες το άντεχα καλύτερα. Και μετά ο κύριος Πόνος ξαναερχότανε. Δριμύτερος. 

Και μαζί με αυτόν και η απώλεια του εαυτού μου. Γιατί αυτό κάνουν οι Μοιραίες Σχέσεις. 

Όταν σταματάς – γιατί έχει αντίρρηση η Σχέση σου – να κάνεις πράγματα που σε ευχαριστούν, που σε γεμίζουν, που τα έχεις ανάγκη, που σε όριζουν, που έχεις ταυτιστεί μαζί τους, που τα έχεις προγραμματίσει, που τα έχεις υποσχεθεί, που τα έχεις ονειρευτεί, που τα θεωρείς κομμάτι του εαυτού σου, που τα ζητάει ο οργανισμός σου, που τα θεωρείς δεδομένα, που θα ήθελες να μοιραστείς με το έτερον, που σου τα ζητάει το παιδί σου, που το απαιτεί το επάγγελμα, που έτσι σου γουστάρει βρε παιδί μου, παύεις πια να είσαι Εσύ. Χάνεις την Ελευθερία σου. Χάνεις την Αξιοπρέπεια σου. Χάνεις τη Δύναμή σου. Περιορίζεσαι. Συρρικνώνεσαι. Είναι σαν να μην έχεις πια Ελεύθερη Βούληση. Δεν Υπάρχεις.

Και όσο αντιστεκόμουν σε αυτόν, όσο δεν το χωρούσε ο νους μου ότι τίποτα δεν φαινόταν να μπορεί να με απαλλάξει από αυτόν τον επίμονο Μνηστήρα, τόσο πιο πολύ με ενοχλούσε. Και τόσο επεκτεινόταν. Όχι μόνο σωματικά. Σε όλα τα άλλα επίπεδα της ύπαρξης μου.  

Είχα καταληφθεί εγώ κι όλη μου η ζωή από αυτόν.  Αισθανόμουν, σκεφτόμουν, ανέπνεα, μιλούσα, έβλεπα, ένιωθα, ήμουν Πόνος. Και μαζί με μένα υπέφεραν όλοι γύρω μου. 

Κάποιοι το γνώριζαν. Ο καλός μου. Οι γονείς μου. Η κολλητή μου. Δυο-τρεις φίλοι. Καμιά δεκαριά πελάτες. Τα παιδιά στο ιατρείο.Οι υπόλοιποι χωρίς να το γνωρίζουν. Είχε αντίκτυπο στις φιλίες μου, στην κοινωνική μου ζωή, στην ικανότητα σύνδεσης μου, στη διάθεση μου, στην ενέργεια μου, στην ψυχολογία μου, στην νοητική μου διαύγεια, στην αίσθηση αυταξίας μου, στην εμπιστοσύνη μου ότι μπορώ να αποδώσω στη δουλειά μου όπως ήθελα και άξιζε στους ανθρώπους που ζητούσαν τη βοήθεια μου, χωρίς περιορισμούς…

Και όσο αρνιόμουν να αποδεχθώ ότι εγώ, που «έχω κάνει τόσους καλά», δεν μπορώ να βρω τι έχω και πώς να το διορθώσω, ότι τίποτα από όσα έκανα, καμία από όλες τις άλλες κλασικές ή συμπληρωματικές θεραπείες που δοκίμασα εδώ και στο εξωτερικό δεν είχε αποτέλεσμα και όσο όλοι οι ειδήμονες, όλων των ιδιοτήτων μου έλεγαν «σκέψου το σοβαρά να πάρεις σύνταξη, δεν μπορείς να συνεχίσεις έτσι», τόσο βυθιζόμουν στην απόγνωση.

Δεν μπορούσα να βρω Λύση αλλά ούτε ήθελα να ψάξω άλλο, ούτε ήθελα άλλους πειραματισμούς. Όταν πονάς, η αλήθεια είναι ότι θέλεις αποτέλεσμα. Άμεσα. Ένα μαγικό ραβδάκι που να σε χτυπήσει και να σε κάνει όπως ήσουν, πριν από αυτή τη μισή ζωή που ζεις τώρα…

Μέχρι που στο χρόνο επάνω το πήρα απόφαση. Ότι μπορεί όντως να μην τα καταφέρω. Ότι ίσως τελικά χρειαστεί να «μάθω να ζω με αυτό» (η φράση που με εκνεύριζε περισσότερο όταν μου αναφέρανε πελάτες μου ότι τους το είχαν πει στο παρελθόν άλλοι Επαγγελματίες Υγείας). Ότι μπορεί όντως οι 3 τεράστιες δισκοκήλες που μου δημιουργούσαν Στένωση Σπονδυλικού Σωλήνα να με οδηγήσουν κάποια στιγμή σε επέμβαση Σπονδυλοδεσίας (άλλο πράγμα που θα έκανα τα πάντα για να αποφύγει -αν του το είχανε προτείνει- οποιοσδήποτε πελάτης μου στην ηλικία μου). Ότι δεν θα ξαναέχω το Σώμα που ήξερα. Ότι δεν θα ξανακάνω ποτέ γυμναστική με βάρη. Ότι δεν θα ξανατρέξω. Ότι ίσως χρειαστεί να συνταξιοδοτηθώ πριν την ώρα μου. Ότι τελείωσε η Ζωή μου όπως την ήξερα. 

Κι εκεί, όταν αποτράβηξα την ενέργεια μου από την πονολογία μου (woundology το έχει πει η μεγάλη Caroline Myss) και αποφάσισα να δω πώς θα συνεχίσω να ζω ΜΑΖΙ με το απρόσκλητο  μεν, επίμονο δε Αμόρε και τι θα κάνω πλέον στην καινούρια ζωή μου (γιατί κάπως θα έπρεπε να βιοποριστώ εκτός χειροπρακτικης) άρχισαν να εμφανίζονται αχνές υποψίες φωτός στον ορίζοντα. 

«Γεννήθηκα» στο διαδίκτυο. Άρχισα να ξαναδημιουργώ νοητικά περισσότερο, αφού το «όχημα» υστερούσε. Ξανάρχισα να γράφω. Στην αρχή για να εκφραστώ. Μετά για να μοιραστώ. Αργότερα για να διδάξω. Ανακάλυψα ή εκπαιδεύθηκα σε τεχνικές που μου επέτρεπαν να  κινούμαι γύρω ή παρά τον πόνο. Ξανάρχισα να γυμνάζομαι. Εξ απαλών ονύχων στην αρχή, σταδιακά πιο έντονα, πλέον παθιασμένα. Ανακάλυψα το θαυμαστό κόσμο των Νευρο-Επιστημών και όλα αυτά τα καινούρια, υπέροχα δεδομένα για το Χρόνιο Πόνο. Τον αποταύτισα από τα ευρήματα στη μαγνητική μου. Τα συμπτώματα μου έκαναν επιτέλους νόημα. Άρχισα να τον κατανοώ. Τον απο-Δαιμονοποίησα. Αποφάσισα να τον μελετήσω. Εις βαθος. Να τον αποσυμβολίσω. Αποταυτίστηκα κι εγώ από αυτόν.

Και ως δια μαγείας άρχισε να μου «κάνει νερά». Να με αφήνει για λίγο. Να χάνεται για κάποια ώρα. Μετά για μέρες. Πάντα επέστρεφε, αλλά λιγότερο παθιασμενος, ίσως λίγο πιο αδιάφορος. Αδιόρατες αλλαγές, αλλά όταν συζείς με κάποιον πάνω από ένα χρόνο και κάνετε τα πάντα μαζί, τις ψυχανεμίζεσαι. Περιττό να πω ότι ήταν η πρώτη φορά που ευχόμουν να με χωρίσει χωρίς να είμαι πια σε απόγνωση. Ήμουν προσηλωμένη στην παρατήρηση του. Είχε γίνει οδηγός μου. Μου έδειχνε τι σκεφτόμουν, πώς αισθανόμουν, αν συμφωνούσα εσωτερικά με ό,τι έκανα ή έλεγα, αν ήταν ευχαριστημένο το σώμα μου, αν το άκουγα επαρκώς, αν ήμουν συνεπής με μένα. 

Και όσο πιο πολύ γινόμουν εγώ, όσο έκανα πράγματα που ήταν πιο ουσιώδη, όσο έπαιρνα απόσταση από τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις, όταν άρχισα να εκφράζω την αλήθεια μου και να κερδίζω τη μάχη με το Φόβο, ο κύριος Πόνος άρχισε σιγά σιγά να φθίνει. Ή να μην του δίνω εγώ πια τόση σημασία. Βρέθηκα να μπορώ να κινούμαι περισσότερο. Να μπορώ να ζήσω χωρίς να παίρνω φαρμακευτικό σετάκι καθημερινά. Να πιστέψω ότι μπορεί να ζήσω και χωρίς αυτόν.

Εννοείται ότι πάνω που το πίστευα μου έκανε συχνές αιφνιδιαστικές επισκέψεις. Αλλά τον είχα μάθει, πια. Δεν τον φοβόμουν (τόσο). Μετά από άλλον ένα χρόνο πήγαινε-έλα, η σχέση μας είχε περάσει σε άλλο επίπεδο. Είχε σταματήσει να είναι το «άλλο μου μισό». Είχε σταματήσει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου και να ελέγχει τα πάντα στη ζωή μου. 

Είχε γίνει Δάσκαλος μεγάλος. Και είναι ακόμα. Δεν έχουμε χωρίσει. Μπορεί και να μη χωρίσουμε ποτέ. (Το νευρικό μας σύστημα είναι φτιαγμένο να μας προστατεύει μέχρι και 20 χρόνια μετά τον αρχικό τραυματισμό κι εμένα έχουν περάσει μόνο 3). Απλώς τώρα, όποτε επανέρχεται, ξέρω ότι απλώς έχουν ξεπεραστεί από εμένα ή από εξωγενείς παράγοντες ή συνθήκες κάποια όρια αντοχής μου. Και έχω βάλει σαν πρώτη μου προτεραιότητα να μην του επιτρέπω να βολεύεται. 

Τον σέβομαι αλλά δεν τον φοβάμαι. Κι ας με επισκέπτεται συχνά πυκνά. Έχω βρει τρόπους να συνεχίσω να ζω ΜΕ αυτόν. Και του χρωστάω τεράστια ευγνωμοσύνη. Γιατί σαφώς σταμάτησα να ζω τη Ζωή μου όπως την ήξερα. Αλλά ζω μια Ζωή πιο Αληθινή. Στο Τώρα.

Πηγή :moustaka.gr

Στο παιδί σου αξίζει ο καλύτερος εαυτός σου, όχι ό,τι έχει απομείνει από σένα

Κουρασμένη από τη δουλειά, από μια σκληρή καθημερινότητα, τηλεφωνήματα, μια ζωή στη διεκπεραίωση «τι θα φτιάξω σήμερα για φαγητό;», «τα τζάμια είναι βρώμικα», «πρέπει να πληρώσω τη ΔΕΗ θα μας την κόψουν», «τον ΕΝΦΙΑ», «να περάσω από το σχολείο να ρωτήσω τους δασκάλους, Νοέμβρης μπαίνει και δεν τους έχω δει στο πρόσωπο»…

Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα καθημερινά, σε αυτό τον στίβο ψυχολογικής εξόντωσης κρατάς ένα χώρο για το παιδί.  Όπως όταν τρως ένα γεύμα και λες «να κρατήσω λίγο χώρο για το γλυκό». Αυτό το «γλυκό» είναι το παιδί, που στην τρυφερή ηλικία των 3, των 4, των 5 το μυαλό του είναι γεμάτο «μαμά» και «παιχνίδι». Τα ζόρια σου, οι αγωνίες σου και όλα αυτά που σε τεντώνουν σαν σκοινί όλο το 24ωρο δεν το αφορούν και ευτυχώς.

Ξέρω, είναι δύσκολο να τα βάλεις στην άκρη, να ξεχορταριάσεις μέσα σε 10 λεπτά τη μέρα και να κρατήσεις ένα μικρό ξέφωτο λουσμένο στον ήλιο μόνο γι αυτό, αλλά πρέπει να το κάνεις.

Γιατί στο παιδί σου αξίζει ο καλύτερός σου εαυτός και όχι ό,τι έχει απομείνει από σένα.

Και αν κάθε μέρα που το βλέπεις, αντικρίζει σε σένα την χειρότερη εκδοχή σου, αυτή τη «σκόνη» που άφησε ακόμα μια δύσκολη μέρα πάνω σου, δεν είναι ότι θα σε αγαπάει λιγότερο, αλλά θα νομίζει ότι ίσως εσύ δεν το αγαπάς τόσο πολύ.

Γιατί μέσα του, το βασικό του ένστικτο του λέει πως δεν γίνεται μια μαμά που αγαπάει, να μην θέλει να παίξει, να μην θέλει να πει παραμύθι, να μην έχει υπομονή επειδή δεν φαγώθηκε ένα φρούτο, λερώθηκε ένα τραπεζομάντιλο ή έσπασε μια κούπα.

Μια μαμά είναι αγκαλιά, τραγουδάκια, παλαμάκια και χιλιάδες άλλα πράγματα που τελειώνουν μόνο σε –άκι και –ούλι. Γιατί αυτό είναι η μαμά. Στον δικό του κόσμο, που τώρα πλάθεται, που τώρα αποκτά χρώματα, εικόνες, λέξεις και συναισθήματα αυτό που θέλει για τα πρώτα χρόνια της ζωής του, είναι να είσαι η μαμά του παραμυθιού, γιατί τα μικρά παιδιά από ένστικτο και μόνο μπορούν να δουν ακόμα και μέσα από τόσες δα χαραμάδες αυτά που προσπαθείς με κόπο να κρύψεις.

Δεν είναι απλό, αλλά πρέπει να το κάνεις. Να το κάνω, να το κάνουμε.

Και δεν θα κρατήσει πολύ.

Τα χρόνια που θα μπορείς να πεις «είμαι κουρασμένη τώρα», «δεν μπορώ αυτή τη στιγμή» και αυτό που θα λαμβάνεις από απέναντι θα είναι κατανόηση, δεν είναι μακριά. Και τότε, θα νιώθεις λιγότερες ενοχές που δεν θα «μπορείς» όλες τις φορές. Γιατί ήταν αμέτρητες εκείνες που μπόρεσες, όταν οποιοσδήποτε άλλος στη θέση σου θα τα είχε παρατήσει.

Γράφει η Αποστολία Καζάζη – themamagers.gr

Πηγή: www.newsone.gr

Κορυφαίος Γάλλος παιδίατρος: «Μην τρελαίνετε τα παιδιά σας κάνοντάς τα να νιώθουν θεοί»

Γάλλος παιδίατρος:
Στο καινούργιο του βιβλίο,«Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» (Odile Jacob), ο πιο γνωστός παιδίατρος στη Γαλλία εξηγεί γιατί τα παιδιά μας είναι χειρότερα από πριν και ενθαρρύνει τους γονείς να αναλάβουν χωρίς φόβο τον ρόλο του καθοδηγητή.

Υπενθυμίζει την επιθυμία του, την επιστροφή του πατέρα, κριτικάρει την «ιερή» διατροφή του παιδιού να τρώει όποτε αυτό θέλει, επικρίνει την παντοδυναμία της μητέρας και εκφέρει την άποψη του θετικού ρόλου του πόνου στην γέννα. Εδώ και 25 χρόνια ο παιδίατρος Aldo Naouri αναλύει ένα προς ένα τα βασικά που αφορούν την γέννηση και την μοντέρνα εκπαίδευση.

Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής.

Τι σημασία έχει αν οι ειδικοί φωνάζουν για ιεροσυλία και αμφισβητούν την νομιμότητα να αναφέρεται στο υποσυνείδητο, σαν ψυχαναλυτής, ενώ δεν έχει ασχοληθεί ποτέ του, ο Naouri συνεχίζει να νουθετεί. Στο όνομα των γονέων που έχουν αποπροσανατολισθεί εδώ και 30 χρόνια από τις αντικρουόμενες θεωρίες για την ανατροφή των παιδιών, τα βιβλία του αποτελούν μια εκπληκτική επιτυχία, χαρακτηριζόμενα όμως ως «αντιδραστικά».

Στο βιβλίο του «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» που κυκλοφόρησε στις 20 Μαρτίου από τις εκδόσεις Odile Jacob, ο Naouri καλεί τους γονείς όσο ποτέ άλλοτε να ξαναπάρουν σταθερά στα χέρια τους την υπόθεση των επιγόνων τους. Τα σημερινά «προβληματικά παιδιά», τα δύσκολα παιδιά, τα ανήσυχα και δυστυχισμένα, των οποίων ο αριθμός κατά τον Naouri αυξάνεται, είναι παιδιά κακοαναθρεμμένα.

Η συνέντευξη στο περιοδικό “Le Point”:

Le Point: Τα παιδιά μας πηγαίνουν τόσο άσχημα;
Aldo Naouri: Πιστεύω ναι. Στα 40 χρόνια που εξασκώ το επάγγελμα μου, βλέπω πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η φυσική τους υγεία έχει βελτιωθεί αισθητά, αλλά παρουσιάζουν εδώ και 10 ή 15 χρόνια, προβλήματα συμπεριφοράς και αναπτύξεως άγνωστα παλαιότερα.

Le Point: Παραδείγματος χάριν;
Aldo Naouri: Παρουσιάζουν δυσκολίες σχετικές με την καθυστέρηση της εκμάθησης της γλώσσας, σχολικά προβλήματα, προβλήματα υπερκινητικότητας. Η απόδειξη; Η απίστευτη ανάπτυξη των επαγγελμάτων όπως αυτά που σκοπεύουν σε «αποκατάσταση» και αναφέρονται στην ψυχομετρία ή την ορθοφωνία.

Le Point: Κατά την γνώμη σας, προτού οι γονείς καταφύγουν στον ψυχολόγο, πρέπει να εκπληρώσουν τον καθοδηγητικό τους ρόλο καθόλη την διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Όμως δεν το κάνουν, γιατί;
Aldo Naouri: Στο βάθος αυτής της «αδυναμίας της καθοδήγησης», υπάρχουν δύο βασικά γεγονότα.

Το πρώτο είναι ο έλεγχος από το 1975 των γεννήσεων με την αντισύλληψη. Προφανώς με χαροποιεί. Αλλά αλλάζει τα πάντα. Το μωρό δεν είναι πλέον ένα αθέλητο αποτέλεσμα της σεξουαλικής πράξεως, αλλά το αποτέλεσμα της θελήσεως
και των δύο, τοποθετούμενο επομένως στην κορυφή του οικογενειακού οικοδομήματος.

Το δεύτερο είναι το πέρασμα την ίδια περίοδο από μια κοινωνία της στερήσεως σε μια κοινωνία της αφθονίας. Προφανώς και αυτό με ικανοποιεί. Όμως σε μια κοινωνία της στερήσεως όπως εκείνη που γνωρίσαμε πριν από το 70, το ενδόμυχο μήνυμα που υπήρχε στην εκπαίδευση ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα». Παρείχετο μια κατάσταση που το λιγότερο που μπορούσε να χαρακτηριστεί ήταν αυτή της διάψευσης (ματαίωσης), αυτή που οι ψυχαναλυτές ονομάζουν έλλειψη και που είναι κατά την γνώμη μου ουσιαστική στην εκπαίδευση ενός παιδιού από την ποιο μικρή ηλικία.

Σήμερα το μήνυμα της καταναλωτικής κοινωνίας, επομένως και των ίδιων των γονέων είναι « Όχι μόνο μπορείς
να τα έχεις όλα, αλλά όπως και εμείς, έχεις δικαίωμα σε όλα».

Le Point: Υπαινίσσεστε ότι είναι οι μεσαίες τάξεις που πρέπει να αναλάβουν την καθοδήγηση των παιδιών τους.
Aldo Naouri: Απόλυτα. Γιατί αυτές ήταν που ωφελήθηκαν από την αύξηση του πλούτου. Πώς να αναθρέψουν τα παιδιά τους μέσα σε μια αφθονία που είναι τόσο νέα; Με κίνδυνο να σοκάρω, σκέπτομαι πως οι ανώτερες τάξεις της κοινωνίας που είχαν αυτή την κληρονομιά και δεν γνώρισαν τον βάρβαρο πλουτισμό, πορεύονται καλύτερα, γιατί συνεχίζουν να έχουν την διάψευση στην εκπαίδευση, είτε ευχαριστεί είτε όχι τα παιδιά.

Le Point: Η θεωρία σας εφαρμόζεται ίσως στις καλές συνοικίες, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας σήμερα αποκλείεται από την αφθονία. Τα παιδιά των δύσκολων συνοικιών είναι απογοητευμένα και δεν πάνε καλά.

Aldo Naouri: Προέρχομαι και εγώ από την μιζέρια, από την οποία κατάφερα να βγω και δεν είμαι ο μόνος από την γενιά μου. Μεγάλωσα όμως σε μια εποχή που το μήνυμά της ήταν: «Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να αγωνισθείς για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα». Αυτό που είναι φοβερό, είναι να μεγαλώνεις στη στέρηση και η κοινωνία να σε κάνει να πιστεύεις ότι έχεις δικαίωμα για τα πάντα. Είναι κάτι που μπορεί να σε τρελάνει.

Le Point: Γιατί τόσοι πολλοί γονείς παραπονιούνται, ότι δεν μπορούν να έχουν καθοδηγητικό ρόλο;

Aldo Naouri: Αυτό που θεμελιώνει την καθοδηγητικότητα δεν είναι ο θυμός, δεν είναι τα χαστούκια ή το ξύλο τα οποία καταδικάζω, είναι η ιεραρχία μέσα στην οικογένεια και προπάντων η αίσθηση ότι υπάρχει. Όταν δεν υπάρχει η ελάχιστη αμφιβολία πάνω στο δικαίωμα του καθοδηγείν, όταν δεν χρησιμοποιούμε μεθόδους δελεασμού, τότε ο ρόλος του καθοδηγητή λειτουργεί. Πολλοί γονείς εμπλέκονται σε διαπραγματεύσεις, σε παζάρια με τα παιδιά τους. Όμως διαπραγματευόμαστε με ένα άτομο ίσο με εμάς!

Le Point: Αυτό το άτομο δεν είναι ένα παιδί;
Aldo Naouri: Ένα μικρό παιδί είναι μια προσωπικότητα άξια σεβασμού. Αλλά όχι δεν είναι ακόμη ένας ισότιμος συνομιλητής.

Le Point: Μα δεν είναι δικό σας λάθος, των παιδιάτρων, των ψυχολόγων και των υπολοίπων ειδικών για τα παιδιά, που οι γονείς δεν αισθάνονται ως καθοδηγητές; Τα βιβλία και οι μεγάλες θεωρίες που γνωρίζετε και που εξασκείτε, δεν αποδεικνύουν ότι εσείς είστε που έχετε αποστερήσει αυτό τον ρόλο;
Aldo Naouri: Απόλυτα! Μα μην με βάζετε και μένα μέσα. Όλο μου το έργο, εδώ και τριάντα χρόνια, αποτελείται ακριβώς από την προσπάθεια να πείσει τους γονείς να επανεύρουν την θέση τους και να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στους εαυτούς τους. Είχα πει στην Françoise Dolto: «Λόγω των απόψεών σας οι γονείς έχουν μουγγαθεί, γι’ αυτό τους συμβουλεύω να μην σας ακούν!». Είχε ένα τέτοιο ταλέντο ώστε καθιστούσε τους γονείς παράλυτους. Προτιμώ τους γονείς που κάνουν λάθη, αλλά αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και τα δικαιώματά τους αυτοί «υψηλά ιστάμενοι» και τα παιδιά «χαμηλά», παρά αυτούς που καταφεύγουν στις συνταγές των ψυχιάτρων.

Le Point: Ισχυρίζεστε, εσείς ο φανατικός της ψυχανάλυσης ότι η θέση που έχει πάρει το υποσυνείδητο μέσα στην κοινωνία μας είναι εμπόδιο στην εκπαίδευση!
Aldo Naouri: Μα η εκπαίδευση δεν είναι διαδικασία θεραπευτική! Είναι μια δέσμευση των ορμών! Η λέξη η οποία μπορεί να κάνει την μεγαλύτερη ζημιά μέσα στις οικογένειες είναι η λέξη «τραυματικός». Φοβόμαστε μήπως την υποστούν τα παιδιά και έτσι υφίστανται πολύ καλά την απογοήτευση, τους εμποδίζουν να μεγαλώσουν…Είναι όπως όταν έρχονται στον παιδίατρο με τα οκτάχρονα παιδιά τους, μαζί με ένα μπιμπερό ή με μια πιπίλα στο στόμα, γιατί ο γονιός δεν ξέρει πως να το αποτρέψει χωρίς να το «τραυματίσει». Αρκεί να τους το πάρει!

Le Point: Χρησιμοποιείτε λέξεις πολύ σκληρές για τους γονείς, μα είναι προπάντων οι μητέρες που ως συνήθως μέσα στα γραπτά σας, κατηγορούνται για όλα τα κακά. Θα έλεγε κανείς ότι μετά από 40 χρόνια συναναστροφή στο ιατρείο σας, δεν μπορείτε ούτε να τις βλέπετε!
Aldo Naouri: Αντιθέτως, συμπάσχω με την μοίρα τους και θέλω να τις βοηθήσω! Τις έχουν κάτω από μια μεγάλη πίεση αυτή της μητρότητας και εκείνη του επαγγέλματος, που για να κρατηθούν έχουν βρει ένα τρόπο απλό να επιμελούνται του ναρκισσισμού τους: να αγαπιούνται από τα μικρά παιδιά τους ευχαριστώντας τα σε όλα, τιθέμενες καθολοκληρίαν στην διάθεσή τους. Πρόκειται για καταστροφή!

Οι εργαζόμενες μητέρες έχουν βρει ένα τρόπο απλό να επιμελούνται του ναρκισσισμού
τους: Προσπαθώντας να ανακτήσουν κάθε βράδυ σε μιάμιση ώρα τις δέκα ώρες
της απουσίας τους θέλουν να αγαπιούνται από τα μικρά παιδιά τους ευχαριστώντας τα σε όλα, τιθέμενες καθολοκληρίαν στην διάθεσή τους. Πρόκειται για καταστροφή!

Le Point: Όμως οι σημερινές γυναίκες εργάζονται, επενδύουν έξω από τα παιδιά τους. Πώς μπορούν να τεθούν στην διάθεσή τους;
Aldo Naouri: Προσπαθώντας να ανακτήσουν κάθε βράδυ σε μιάμιση ώρα τις δέκα ώρες της απουσίας τους! Τι λάθος! Προσπαθώ να τις πείσω ότι η παρουσία τους δεν έχει την σημασία που της δίνουν και πως τα μωρά τους, πέντε λεπτά αφότου τις βρήκαν, είναι σαν να τις είχαν όλη την ημέρα. Δεν χρειάζεται κάτι να «ανακτήσουν».

Le Point: Αισθάνεται κανείς την συμπόνια σας για τους πατεράδες… Είναι λίγο έντονο, μόλις εξήλθαμε από την πατριαρχική κοινωνία, μόλις που άντρας και γυναίκα βιώνουν την ισότητα και παραπονιέστε για τους φτωχούς πατεράδες.
Aldo Naouri: Ο πατέρας και η μητέρα δεν είναι ίσοι. Οι ενδομήτριες σχέσεις αφήνουν ίχνη ανεξίτηλα στα παιδιά, που γνωρίζουν αμέσως ποια είναι η μητέρα τους από την οποία δεν μπορούν να «απαλλαγούν», ενώ ο πατέρας για ένα μωρό είναι ένας ξένος. Η μητέρα οφείλει να επενδύσει στο λόγο της και η κοινωνία να την στηρίξει στην αρμόζουσα θέση της, η οποία δεν είναι ανταλλάξιμη με αυτή της άφωνης μαμάς. Κάνουμε το αντίθετο και όλος ο κόσμος χάνει. Θυμόσαστε την αναφορά του δικαστή Bruel πάνω στην βία στα περίχωρα το 1998. Η διάγνωση ήταν χωρίς αμφιβολία: έλλειψη του πατέρα!

Le Point: Όμως οι πατεράδες του σήμερα είναι περισσότερο παρόντες, επενδύουν πολύ περισσότερα στα παιδιά τους.
Aldo Naouri: Είναι θαυμάσιο, αλλά για μια φορά ακόμα, αν δεν επενδύσουν και δεν αναγνωρισθούν στον ρόλο τους από την φωνή της μητέρας και ολόκληρη την κοινωνία, αν θεωρούνται σαν δεύτερες μητέρες, δεν υπάρχει τίποτα να προσθέσουν στην εκπαίδευση του παιδιού. Ένας πατέρας μπορεί να είναι συνέχεια παρών και να μην έχει καθόλου λόγο. Έτσι το βλέπω! Δεν πρόκειται για την εισαγωγή μιας άδειας πατρότητος των δέκα πέντε ημερών με την οποία θα επαναφέρει την θέση του. Είναι ενθαρρυντικό η κοινωνία και οι μητέρες να δεχτούν, ότι ο πατέρας παίζει σπουδαίο διαλεκτικό ρόλο στην εκπαίδευση: ελκύστε τη μητέρα προς την θηλυκότητά της και θρυμματίστε την σχέση
μητέρας παιδιού.

Η βία των περισσότερων παιδιών οφείλεται στην έλλειψη του πατέρα

Le Point: Αν αυτή η «ανεπάρκεια στην εκπαίδευση» διαιωνίζεται, σε τι κίνδυνους εισέρχεται η κοινωνία;
Aldo Naouri: Ένα άτομο του οποίου η παιδική παντοδυναμία δεν έχει σταματήσει από την συνεχή εκπαίδευση, στην ώριμη ηλικία θα ζει στην αγωνία, στην φιλαυτία και στη μονομανία. Τους αναγνωρίζω αμέσως αυτούς τους ενήλικες! Αν οι γονείς δεν επαναεπενδύσουν στο ρόλο τους, η κοινωνία μας κινδυνεύει με ρήξη στο κοινωνικό ιστό, ο οποίος είναι ήδη παρόν. Κινδυνεύει να μείνει ακυβέρνητη.

Le Point: Στο βάθος ποιο είναι για σας το παιδί το σωστά μεγαλωμένο;
Aldo Naouri: Είναι το ήρεμο παιδί.

Πηγή : lifo.gr

Beloussi's blog: Η κατάθλιψη είναι πολιτικό ζήτημα

Beloussi's blog: Η κατάθλιψη είναι πολιτικό ζήτημα: Από τον Γιώργο Πανόπουλο   DOCTV.GR 18 Ιουλίου 2018 ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζο...

Η κατάθλιψη είναι πολιτικό ζήτημα

Από τον Γιώργο Πανόπουλο   DOCTV.GR 18 Ιουλίου 2018 ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. [Πηγή: www.doctv.gr]Από τον Γιώργο Πανόπουλο   DOCTV.GR 18 Ιουλίου 2018 ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. [Πηγή: www.doctv.gr]Από τον Γιώργο Πανόπουλο   DOCTV.GR 18 Ιουλίου 2018 ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. TAGS: [Πηγή: .ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. [Πηγή: www.doctv.gr]ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. [Πηγή: www.doctv.gr]ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. TAGS: [Πηγή: www.doctv.gr]ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γι [Πηγή: www.doctv.grΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γι [Πηγή: www.doctv.gr]Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. [Πηγή: www.doctv.gr]

Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για το τέρας της κατάθλιψης??
Όλο το άρθρο στον παρακάτω σύνδεσμο

https://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG12381
Από τον Γιώργο Πανόπουλο   DOCTV.GR 18 Ιουλίου 2018 ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. TAGS: [Πηγή: www.doctv.gr]
Από τον Γιώργο Πανόπουλο   DOCTV.GR 18 Ιουλίου 2018 ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. TAGS: [Πηγή: www.doctv.gr]
Από τον Γιώργο Πανόπουλο   DOCTV.GR 18 Ιουλίου 2018 ΑΣ ΤΟ ΑΠΑΡΑΔΕΧΤΟΥΜΕ. O κόσμος όπως τον έχουμε φτιάξει είναι ένα εχθρικό μέρος για να ζούμε. Περισσότερα από 300 εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο υποφέρουν από κατάθλιψη, με ανησυχητική αύξηση 20%  μέσα σε μια δεκαετία (2005-2015). Την ίδια στιγμή άλλα 260 εκατομμύρια υποφέρουν από αγχώδεις διαταραχές. Πολλοί υποφέρουν και από τις δύο. Ενώ στις αρχές του 2000 ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (Π.Ο.Υ.) προέβλεπε ότι η κατάθλιψη θα γινόταν πρώτη αιτία ασθενειών το 2020 αυτή η πρωτιά ήρθε το 2016. Η ΑΓΩΝΙΑ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ: ΑΜΕΡΙΚΗ: Η διάγνωση ισχυρής κατάθλιψης αυξήθηκε στις ΗΠΑ κατά 33% μέσα σε πέντε χρόνια σύμφωνα με την Αμερικάνικη Ασφαλιστική Εταιρία Blue Cross Blue Shield (BCBS). Αυτή η αύξηση των συμπτωμάτων της κατάθλιψης είναι ακόμα μεγαλύτερη μεταξύ των millennials (η ηλικιακή ομάδα που αποτελείται από τους γεννημένους μεταξύ 1981- 1996) κατά 47% και στους εφήβους με αύξηση κατά 47% για τα αγόρια και 65% για τα κορίτσια. -Η αύξηση των αυτοκτονιών επίσης αποτελεί μια νέα τρομακτική πραγματικότητα. Η US Centers for Disease Control and Prevention δημοσίευσε μια έρευνα στις αρχές του Ιουνίου 2018 κατά την οποία δείχνει ότι οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν την τελευταία εικοσαετία μέχρι το 2016 κατά 25% σε ολόκληρη την Αμερική. Σε εικοσιπέντε Πολιτείες η αύξηση ήταν πάνω από 30% σύμφωνα με κρατικές εκθέσεις. ΕΥΡΩΠΗ: Σύμφωνα με συστηματικές στατιστικές έρευνες (Π.Ο.Υ., 2014) στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ισλανδία, Νορβηγία και Σουηδία το 27% του ενήλικου πληθυσμού (18-65) βίωσε τουλάχιστον μία ψυχική διαταραχή την περασμένη χρονιά (σε αυτές συνυπολογίζονται προβλήματα σχετικά με ναρκωτικές ουσίες, ψυχώσεις, κατάθλιψη, άγχος και διατροφικές διαταραχές). Αυτοί οι αριθμοί σημαίνουν ότι 83 εκατομμύρια υπέφεραν κα υποφέρουν. Όμως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας σημειώνει ότι ακόμα κι αυτοί οι αριθμοί υποτιμούν το πρόβλημα αφού το περιορίζουν σε συγκεκριμένο αριθμό διαταραχών και δεν υπάρχουν πληροφορίες για όσους είναι πάνω από 65 ετών που αποτελούν μια ομάδα υψηλού ρίσκου. ΕΛΛΑΔΑ: Πανελλαδικές επιδημιολογικές μελέτες καταγράφουν αύξηση της μείζονος κατάθλιψης από 3,3% το 2008, σε 6,8% το 2009, 8,2% το 2011 και 12,3% το 2013. Στη συγκεκριμένη έρευνα, κατάθλιψη δήλωσε το 4,7% του πληθυσμού, ποσοστό αυξημένο κατά 80,8% σε σχέση με το ποσοστό του 2009 (2,6%). Ενώ σε παλαιότερες έρευνες η μείζων κατάθλιψη φαινόταν να επηρεάζει περισσότερο τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας και τους άγαμους, σε πιο πρόσφατες αυτό αλλάζει και τα άτομα νεότερης ηλικίας και οι έγγαμοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στην εμφάνιση μείζονος κατάθλιψης. -Στο πλαίσιο της μελέτης Ε.ΜΕ.ΝΟ-Εθνική Μελέτη Νοσηρότητας και Παραγόντων Κινδύνου, που πραγματοποιήθηκε το 2014 βρέθηκε πως το ποσοστό των ατόμων με συμπτώματα κατάθλιψης ανήλθε στο 16% και εκείνων με συμπτώματα άγχους στο 24%, τα οποία είναι ανησυχητικά υψηλά και, σύμφωνα με τους ερευνητές, ενδεικτικά μεγάλης και συνεχούς διαχρονικής αύξησης. Επίσης, στο πλαίσιο της μελέτης επιβεβαιώθηκε η συσχέτιση του άγχους και της κατάθλιψης με την ανεργία. -Αυξημένες πιθανότητες εκδήλωσης διαταραχής γενικευμένου άγχους εμφανίζονται να έχουν οι άνδρες, τα άτομα 25-44 ετών με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο, οι έγγαμοι και οι εργαζόμενοι. ΤΙ (ΜΑΣ) ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ; Γιατί αρρωσταίνουμε ψυχικά; Πώς έγινε και η κατάθλιψη (που περιλαμβάνει για σημαντικό χρονικό διάστημα θλίψη, κενό κι απελπισία, κόπωση, αίσθηση αναξιότητας, δυσάρεστες σκέψεις, αϋπνία, μεταβολή σωματικού βάρους και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα πάντα) μπήκε στην καθημερινότητα μας; Πότε ακριβώς αρχίσαμε να χρειαζόμαστε φάρμακα για να κατευνάσουμε το τέρας της κατάθλιψης; Πότε αποφασίσαμε να βάλουμε τόσο ψηλά τον πήχη της τελειότητας ώστε όλοι να τον περνάμε από κάτω και να απελπιζόμαστε; Πότε ακριβώς θελήσαμε να ζήσουμε σε «αρμονία» με το σύμπαν. Πώς έγινε και η Δύση που δημιούργησε και βάσισε τον πολιτισμό της σε ανθρώπους που δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον εαυτό τους, σε δημιουργούς που αισθανόντουσαν ατελείς τώρα να μας προτρέπει με μανία να είμαστε ένα εύρωστο Όλον; Από τις αρχές του 21ου αιώνα υπάρχει μια παγκόσμια πίεση να είμαστε καλά κι αυτό σημαίνει ευζωία και την ευημερία με κάθε κόστος και τίμημα. Ουσιαστικά μάς επιβάλλεται σαν κοινωνική νόρμα να είμαστε όχι απλώς καλά αλλά διαρκώς καλά: να αναβλύζουμε συνεχώς θετικότητα. Πρόκειται για μια μοντέρνα παγίδα που στρέφεται εναντίον μας. Στο κυνήγι της ευτυχίας, της χαράς και της κατανάλωσης συνεχώς υπολειπόμαστε. Η καλοπέραση ως εικοσιτετράωρη βάρδια εφτά μέρες την εβδομάδα δημιουργεί δυσφορία και κόπωση. Το σύνδρομο της Καλής Ζωής μας οδηγεί στην αναζήτηση της καλύτερης δίαιτας, στην πολιτική ορθότητα, στο εταιρικό χαμόγελο του συμμορφούμενου υπαλλήλου, στην απαίτηση για αιώνια νεότητα, στην προβολή μας στα κοινωνικά δίκτυα ως ξένοιαστης, ευτυχισμένης εικόνας διαφημιστικού γιαουρτιού ή μπύρας. Είναι ένας κόσμος που το να δείχνεις καλά έχει γίνει ίδιο με να αισθάνεσαι καλά. Τα οράματα της κοινωνικής αλλαγής έχουν αντικατασταθεί από τις επιδιώξεις και την προσπάθεια της ατομικής μεταμόρφωσης και ο πολιτικός διάλογος έχει αντικατασταθεί από αδιάφορες ηθικολογίες και κοινότοπα new age τσιτάτα καλής ζωής. Το πρόβλημα όμως είναι πολιτικό. O καπιταλισμός -που πλέον δεν αποτελεί σύστημα αφού έχει εκτροχιαστεί σε ένα πρωτόγονο δαρβινισμό όπου ο ισχυρότερος επιβάλλει το δίκιο του πάνω στον ανίσχυρο- επιμένει ν’ αντιμετωπίζει την ψυχική υγεία σαν ένα φυσικό φαινόμενο όπως ο καιρός. Όμως ο καιρός όπως έχουμε αντιληφθεί δεν είναι πλέον φυσικό γεγονός όσο πολιτικο-οικονομικό αποτέλεσμα. Στις δεκαετίες του 1960 και 70 φιλόσοφοι όπως ο Laing, ο Foucault, ο Deleuze και ο Guattari πρότειναν καινοτόμες θεωρίες αντιμετωπίζοντας διανοητικές εκδηλώσεις όπως η σχιζοφρένεια ως πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό που χρειαζόμαστε τώρα είναι να πολιτικοποιήσουμε ακόμα περισσότερες κοινές διαταραχές. Η ευρεία αποδοχή τους είναι καθεαυτό ένα ζήτημα: στη Βρετανία η κατάθλιψη αντιμετωπίζεται από το Σύστημα Υγείας. Ο Oliver James στο βιβλίο του The Selfish Capitalist, συσχετίζει πειστικά το αυξανόμενο ποσοστό ψυχικών δυσλειτουργιών με τη νεοφιλελεύθερη στροφή του καπιταλισμού που ασκείται σε χώρες όπως η Βρετανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Αυστραλία. Στην ίδια γραμμή με τον Oliver και o James Mark Fisher (στο Capitalist Realism: Is There No Alternative) υποστηρίζει ότι είναι απαραίτητο να επανεξετάσουμε το αυξανόμενο πρόβλημα του άγχους και της κατάθλιψης στις καπιταλιστικές κοινωνίες. «Αντί να θεωρούμε ότι κάθε άτομο πρέπει να αναλάβει το ίδιο το βάρος της επίλυσης του άγχους του, αντί δηλαδή να αποδεχτούμε την τεράστια ιδιωτικοποίηση του άγχους τα τελευταία τριάντα χρόνια χρειάζεται να αναρωτηθούμε: πώς έχει γίνει αποδεκτό τόσοι πολλοί άνθρωποι και ειδικά τόσοι πολλοί νέοι να είναι άρρωστοι;». Η σημερινή πραγματικότητα αρνείται την κοινωνική αιτία των ψυχικών ασθενειών. Η χημειο-βιολογικοποίηση τις τελευταίες δεκαετίες που θεωρεί ότι οι σκέψεις και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αποτέλεσμα βιολογικού προγραμματισμού ότι δηλαδή είμαστε μαριονέτες της εξέλιξης δεν αφήνει κανένα περιθώριο για πολιτικοποίηση. Η αντίληψη ότι οι ψυχικές ασθένειες είναι ατομικό χημειο-βιολογικό πρόβλημα συμφέρει τον καπιταλισμό γιατί καταρχάς ενισχύει την εξατομίκευση –είσαι άρρωστος εξ αιτίας της χημείας του εγκεφάλου σου- και δεύτερον προσφέρει μια κερδοφόρα διεθνή αγορά στην οποία πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες πουλάνε αντικαταθλιπτικά. «Εάν είναι αλήθεια ότι η κατάθλιψη είναι αποτέλεσμα χαμηλών επιπέδων σερετονίνης χρειάζεται να εξηγηθεί γιατί κάποιοι έχουν χαμηλά επίπεδα σερετονίνης. Χρειαζόμαστε μια κοινωνική και πολίτική εξήγηση. Είναι χρέος μας να επαναπολιτικοποιήσουμε τις ψυχικές ασθένειες και μάλιστα επείγον εάν η αριστερά θέλει να αμφισβητήσει την καπιταλιστική πραγματικότητα» λέει ο James Mark Fisher. Οικοδομούμε μια λιπόθυμη κοινωνία, χωρίς πάθη, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς προσπάθεια, από την οποία έχουν εξοστρακιστεί ο θάνατος και η φθορά, χωρίς έντονα αισθήματα, με την υποδόρια προτροπή γίνε πλούσιος και διάσημος μέχρι τα 25 χωρίς προσπάθεια και αξίες. «Δεν μου αρέσει η εικόνα μιας βιολογικής, υγιεινολογικής, ασηπτικής, αποστειρωμένης κοινωνίας» είπε ο Jacques Derrida. Η εικόνα της εποχής μας είναι μια καταθλιπτική εικόνα: η Κιμ Καρντάσιαν με την έντονη στεατοπυγία κολυμπάει σε δολάρια σε μια τεράστια τηλεοπτική οθόνη ενώ οι θεατές της στέλνουν εκατομμύρια καρδούλες φθονώντας την. Ο κόσμος που δεν ανεμίζει καμία ιδέα, που όλα πουλιούνται και τίποτα δεν έχει αξία δημιουργεί φτήνια, αγριότητα, ανταγωνισμό και αρρώστια, ενώ το σλόγκαν να «είσαι ο εαυτός σου» υπονοεί ύπουλα ότι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί μόνος του και κανενός δεν αυξάνεται η σερετονίνη όταν καθημερνά αγκαλιάζει το τέρας. TAGS: [Πηγή: www.doctv.gr]