Αυτό το κείμενο γράφτηκε στις 10 Ιουνίου 2020

Είναι 8 παρά είκοσι. Ανοίγω το παράθυρο του υπνοδωματίου. Ηλιος, ζέστη και ο ήχος του απολυμαντικού του δήμου που ραντίζει τώρα την άσφαλτο. . Ολα ΟΚ.
Σήμερα είναι ημέρα  που θα περάσω απο το γραφείο. Βάσει τετραγωνικών πηγαίνουν 3 άτομα καθε μέρα απο τον τομεα Marketing - Communication-Digital .
Τα νέα της ημέρας δεν εχουν κάτι ιδιαίτερο. Η αναθεωρημένη πρόβλεψη της Τράπεζας της Ελλάδας μιλαέι για 5,5% ύφεση , η Γενική Γραμματεία  Προστασίας επαναλαμβάνει ότι οι έλεγχοι για όσους παραβιάζουν την καραντίνα ( διαπιστωμένοι φορείς) θα ενταθουν τις επόμενες ημέρες .
Τρώω τα αβγά μου ( καλύτερα απο πολυβιταμίνη!), ρίχνω μια ματιά στα μειλ και επιβεβαιώνω το zoom meeting την Παρασκευή με τον παλιό μου πελάτη που επιστρέφει δειλά δειλά σε «δράση» και θέλει να κανει μια μικρη instagram campaign.
Μόλις φτάνω στην εισοδο της πολυκατοικίας και πάω να γυρίσω το πόμολο, συνειδητοποιώ ότι έχω ξεχ’ασει τα αντισηπτικά μαντιλάκια. Αν είναι δυνατον μετά από τόσο καιρό να το ξεχνάω! Αλλά είχε τελειώσει χθες η συσκευασία που έχω στην τσέπη του σακιδίου, οπότε δεν θυμήθηκα να πάρω τα καινούρια. Αντε πάλι δύο όροφοι με τα πόδια . Εχω να μπω στο ασανσερ από τον Μαρτιο..
Αφήνω το αυτοκίνητο κοντά στην Πανόρμου. Ευτυχώς βρίσκεις ακομη εύκολα θέση. Η εκ περιτροπης εργασία έχει τα καλά της.
Στο  μετρο οι ταμπέλες  στα τζαμια γραφουν με μεγάλα γράμματα « Ανωτατος αριθμος επιβατων 10 στο βαγόνι». Μετράω και μας βρίσκω 13. Οκ, δεν είναι τραγικό. Αλλωστε όλοι σχεδον φοράνε μάσκα. Εγω αρνούμαι να το κάνω ακόμη ( μόνο γάντια) αλλά με ανακουφίζει που φοράνε σχεδον οι άλλοι! Ακούω Robbie Williams , τις διασκευές σε swing κομμάτια που μου αρέσουν πολύ. Το τρένο φρενάρει απότομα και βρίσκομαι στο πάτωμα! Δεν κρατιόμουν απο πουθενά- λογικό. Νιώθω λίγο γελοίος αλλά δεν πειράζει. Σηκώνομαι,  βγάζω το αντισηπτικό και τριβω με μανία τα χέρια μου.
Περπατάω μέχρι το γραφείο. Η τηλεδιάσκεψη με την ομάδα πήγε καλά. Ο Νίκος μας διαβεβαιώνει ότι αισθάνεται καλά . Δεν παρουσιάζει κανένα σύμπτωμα. Προχθες έλαβε  το sms του τρόμου . « Περιλαμβάνεστε στις επαφές διαγνωσμένου κρούσματος. Υποχρεωτική παραμονή στο σπίτι σας μεχρι 23 /6. Ελέγχεστε απο το αστυνομικο τμήμα της περιοχής σας». Ευτυχώς δεν τον εχω συναντήσει εδώ και μια εβδομάδα..
Στην τηλεόραση στο διαφημιστικό break παρατηρώ ότι πλέον δεν ειναι δυο και τρεις οι «κορωνοδιαφημίσεις». Ετσι εχω ονομάσει τα σποτ του τελυταίου καιρού, που βασίζονται σε ένα ατομο! Μια γυναικα που στέκεται στον κήπο του σπιτιού της, ένας άντρας μόνος του μπροστα στο λαπτοπ κοκ. Πάνε τα γυρίσματα με παρέες που γλεντάνε ή με ευτυχισμένες οικογένειες που μοιράζονται τη μαρμελάδα! Πάνω απο το μισο break είναι πια μέσα στη μοναξιά!
Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο για τις σειρές. Πώς να γυρίσεις επεισόδια χωρις επαφές ανάμεσα στους πρωταγωνιστές; Και καλά οι εξωτερικες σκηνές- τους βάζεις σε απόσταση. Αλλά στους εσωτερικούς χώρους τι κάνεις; Και πώς θα φιληθεί το ζευγάρι;
Με Παρα Πεντε θα τη βγάλει ο κόσμος και το φθινόπωρο!
Στην επιστροφή αποφασίζω να πάω μια βόλτα στο κέντρο. Τα μικρά μαγαζιά έχουν ανοίξει- λένε ότι το πολύ την άλλη εβδομάδα θα ξαναλειτουργήσουν και τα εμπορικά κέντρα με έλεγχο αριθμού εισερχομένων. Αντε να δούμε.
Με παιρνει στο τηλέφωνο η Ελένη. Οργανωνει την έξοδο του Σαββάτου! Με μέγιστο αριθμό 4 στο τραπέζι, δεν ειναι και ευκολο να κλεισεις την παρέα και να βρεις πού θα πάμε ( και να έχει και τραπέζι). Μου λέει και το νέο που δεν είναι ανέκδοτο. Δυο φίλοι της που πήγαν χθες σε ταβέρνα  στο Παγκράτι της είπαν οτι είχαν επιλογή να σερβιριστούν  σε χάρτινα  πιάτα και με πλαστικα μαχαιροπήρουνα μιας χρήσης. Δεν μου ακούγεται κακή ιδέα! Αντε να βασιστεις στο πόσο καλά πλένονται όλα αυτά.
Στο μετρό επιστρέφοντας το μόνο που με απασχολεί είναι αν θα καταφέρω να πάω για μπάνιο αυριο το απόγευμα. Οι οργανωμένες πλαζ ( που δεν με ενθουσιαζαν και ποτέ να πω την αλήθεια) έχουν περιορισμο στην εισοδο - οπότε ολοι τρεχουν απο τις 9 . Μετα γεμιζουν και οι απλες παραλιες - μονο που έρχονται τα περιπολικά και διώχνουν τον κοσμο, οποτε μπανιο το σαββατοκύριακο δεν παιζει. Το απογευματινο της Πέμπτης ισως ειναι εφικτο..
Το βραδυ στο σπιτι διαβάζω τα μειλ. Η αιτηση για οικονομικη ενισχυση για τον Ιουνιο απορρίφθηκε. Παρουσιάζω δραστηριοτητα, αρα ( ασχετα αν ειναι η μιση απο την κανονική) δεν πληρώ τα κριτήρια. Δεν πειράζει , την υγειά μας νάχουμε.
Στις Ειδήσεις ανακοινώνουν οτι 20 Ιουνιου ξεκιναει η διάθεση των τεστ άμεσης διάγνωσης. Αντε πάλι αιτήσεις και αναμονή. Αλλα δεν γίνεται κι αλλιώς!
Το Netflix μειωνει την τιμή της μηνιαίας συνδρομής κατα 1 ευρώ. Πολύ γαλαντόμοι! Πλεον δεν προστίθενται νέες παραγωγές, οπότε δεν μπορούσαν να μην κάνουν κάτι.
Τέλος πάντων. Ξαπλώνω και βγάζω να διαβάσω τον «Οδυσσέα» του Tennyson.
I am a part of all that I have met ( Είμαι όλα όσα συναντησα). Ας μας επιτραπεί να συνεχίσουμε να «συναντάμε» τη ζωή. Αυτό είναι που μετράει τώρα.
πηγή:https://charisgoulios.blogspot.com/

Πώς θα ζήσουμε χωρίς να αγγίζουμε ο ένας τον άλλον;

Ο κορονοϊός μας φέρνει... μακριά. Και μόνο η υποψία αγγίγματος θεωρείται ύποπτη. Ακουμπάμε τα πάντα με γάντια, απόλυτα προστατευμένοι. Για πόσο καιρό μπορούμε να ζήσουμε έτσι;
Κάθε άγγιγμα είναι ένα αποθησαύρισμα. Ο Τζον Κητς το έλεγε μνήμη. Κάθε σώμα κρατάει τη θύμηση των άλλων σωμάτων που το άγγιξαν. Ο Έρμαν Έσσε στο «Σιντάρτα» έκανε λόγο για τα μυστικά που κρύβει κάθε άγγιγμα, κάθε θωπεία μέσω των χεριών. Έχουμε μάθει να πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον. Είμαστε φτενοί άνθρωποι, ποτέ ολόκληροι. Χρειαζόμαστε την εγγύτητα για να υπάρξουμε. Ακόμη και ο μονήρης, στην ουσία διατρανώνει τη δύναμη της συνάφειας που δεν μπορεί να έχει. Όπως ο αυτόχειρας που άλλο δεν κάνει από το αποθαυμάζει τη ζωή που δεν μπόρεσε ποτέ να ορίσει. Η ουδέτερη χειραψία, το περιπαθές χάδι, το θάλπος της ψηλάφησης, η τραγουδιστή χαρά του ακραγγίγματος. Όλα τούτα είναι το σωματικό προνόμιο του συναισθήματος που μετατρέπεται σε ύλη, αποκτάει υπόσταση διά της επαφής. Ο κορονοϊός προσβάλλει καίρια τους πνεύμονες, αυτό μας λένε οι επιστήμονες, όμως, η παράπλευρη απώλεια είναι η βαναυσότητα της απομάκρυνσης. Είναι κάτι που δεν χρειάζεται να το πιστοποιήσει κανένας ειδικός, αποδεικνύεται εμπράκτως καθημερινά. Τα δρακόντεια μέτρα που ακολουθούν πλέον οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις είναι μια ξεκάθαρη προτροπή στην απομάκρυνση. Στάσου δέκα μέτρα μακριά από τον άλλο. Κατ’ ουσίαν, δες τον σαν πιθανό ξενιστή του ιού.

Με αφορμή τη νέα δεσμευτική συνθήκη που ορίζει η έξαρση του κορονοϊού, ο ψυχαναλυτής Saverio Tomasella απαντάει δίχως δεύτερη σκέψη σε άρθρο της γαλλικής εφημερίδας «Le Monde»: «Δεν μπορούμε να ζήσουμε δίχως τη φυσική επαφή». Περισσότερο από μια δήλωση παρουσίας, ακόμη και η απλή χειραψία σημαίνει στοργή και αποδοχή. Ποιος θα χαιρετούσε ενθέρμως κάποιον που απεχθάνεται; Το να ακουμπάς έναν άνθρωπο σημαίνει ότι ζεις, ότι εκδηλώνεις τη ζωτικότητά σου. Μόνο οι νεκροί δεν μπορούν να αγγίξουν ο ένας τον άλλον. Σκέφτομαι τους νεκρούς πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος του Τζορτζ Σόντερς «Λήθη και Λίνκολν». Μιλούν ακατάπαυστα για το ένα και το άλλο, όμως, δεν διανοούνται να πλησιάσουν μεταξύ τους – τους λείπει η σωματικότητα. Είμαστε ανθρώπινα όντα κι όχι μηχανές. Δεν γίνεται να υπάρξουμε μόνο με το δικό μας σώμα. Είναι τόσο στενή γεωγραφία, ένα σύνορο που έχει μάθει να καταλύεται. Ο Tomasella μάς υπενθυμίζει πως τα μωρά που στερούνται επαφής από τους γονείς τους αποχωρούν πολύ γρήγορα από την επικράτεια του συναισθήματος όσο μεγαλώνουν και ουσιαστικά νεκρώνουν μέσα τους κάθε πηγή αγάπης.

Ζώντας σε εποχές υπεραπόδοσης και άκρατου ορθολογισμού που φτάνει ακόμη και στο σημείο της κυνικότητας, τείνουμε να ξεχνάμε πως κι εμείς πολλές φορές αφαιρούμε από τη φαρέτρα μας τον χείμαρρο της προσέγγισης που φουντώνει μέσα μας. Το άκρατο συναίσθημα φτάνει να θεωρείται εξοβελιστέο, το άγγιγμα μια πιεστική παρότρυνση του σώματος που αντιστρατεύεται την καρτεσιανή λογική του πνεύματος. Από την άλλη, το ασυνείδητο αγνοεί τον θάνατο. Στην πραγματικότητα, ο θάνατος ενός ανθρώπου ή ζώου, είναι πάντα μια έκπληξη, ένα σοκ, ένα διάλειμμα από τη φυσιολογική ροή της καθημερινότητας. Η απειλή του θανάτου, λόγω μιας ασθένειας, ενός πολέμου ή άλλου γεγονότος (όπως συμβαίνει στις μέρες μας), δεν εμπόδισε ποτέ οποιονδήποτε να αναλάβει κινδύνους, αψηφώντας ταμπού, ξεπερνώντας τους φόβους, πηγαίνοντας κόντρα στον κίνδυνο. Που σημαίνει: ακόμη και στις πιο ακραίες στιγμές μας πάντα ένα άγγιγμα από κάποιο προσφιλές μας πρόσωπο, αυτομάτως κατευνάζει τις φοβίες, μετριάζει τη φθαρτότητα που είναι μέρος της ανθρώπινης συνθήκης. Γίνεται να αντικατασταθούν τα χέρια από τους αγκώνες ή τα πόδια; Μπορούμε να φανταστούμε τα άνω άκρα να τεθούν σε ασκητική αφάνεια; Οι ερωτευμένοι αγγίζονται ακόμη και με τα μάτια, όμως, ποτέ δεν τους φτάνει για να ολοκληρώσουν τη σχέση τους. Το σώμα είναι ο πύργος που ζητούν να ανέβουν, το καταφύγιο στο οποίο επιθυμούν να κρυφτούν από τους άλλους. Το άγγιγμα είναι ένα στέγαστρο ανθρωπιάς. Αυτή τη στιγμή το χάνουμε λόγω των συνθηκών. Μένει να φανεί αν αυτή η δυστοπική συνθήκη του κορονοϊού θα μας αφήνει ανεπούλωτα τραύματα. Λοιπόν, θα έρθεις ξανά κοντά μου; Θα πιαστούμε χέρι-χέρι;

Πηγή : Andro.gr