Κι αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στο Ρέθυμνο βρίσκεται...
Κι αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στα Γιάννενα βρίσκεται...
Οι καρδιές όλων χτύπησαν πιο δυνατά, πιο γρήγορα, πιο αληθινά και η αιτία ήταν ο Βαγγέλης. Ούτε η κρίση, ούτε η διαπραγμάτευση, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Βαρουφάκης, κανένας και τίποτα δεν μπόρεσε να μας ενώσει, να μας φτιάξει, να μας ντοπάρει όπως ο Γιακουμάκης. Ένας άγνωστος εικοσάχρονος σπουδαστής μιας σχολής που πολλοί δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε και σχεδόν όλοι δεν γνώριζαν ότι για κάποιους ήταν το δικό τους Άουσβιτς.
Και ήρθε μια φωτογραφία, πότε έγχρωμη, πότε ασπρόμαυρη, να την κρατάνε τόσα χέρια, με τόση ευλάβεια όπως τον Επιτάφιο, με αληθινό πόνο και αγωνία σαν να είχαν χάσει όλοι τα παιδιά τους. Και η ελπίδα να τριγυρνάει από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα, από ψυχή σε ψυχή.
Επί 37 μέρες η Ελλάδα είχε γίνει μια γειτονιά! Μια γειτονιά από εκείνες με τις τρυφερές γειτόνισσες που ανταλλάσσουν πίτες και περγαμόντα. Που νοιάζονται η μια για την άλλη, που θυσιάζονται η μια για την άλλη. Και όλα αυτά γιατί ψάχναμε το γελαστό παιδί. Γιατί νιώσαμε μέσα μας βαθιά την αδικία. Γιατί μπήκαμε όλοι στη θέση του και φανταστήκαμε...χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε τι περνούσε. Και η ελπίδα ξεθύμαινε αλλά εμείς εκεί, δεν εγκαταλείπαμε. Η σκέψη μας είχε ήδη μαυροντυθεί αλλά η καρδιά αντιστεκόταν, αρνιόταν να δεχτεί όλα εκείνα που φώναζαν πως ο Βαγγέλης είχε περάσει σε άλλη διάσταση, είχε γίνει αέρας.
Τα νέα ήρθαν, τα χείλη δαγκώθηκαν, τα μάτια δάκρυσαν, το αίμα πάγωσε...Και τώρα αρχίζουν τα ΓΙΑΤΙ; Σενάρια από παντού, στοιχεία σκόρπια, λόγια με το τσιγκέλι, υποννοούμενα και η οργή έχει ήδη πάρει τη θέση της θλίψης, έχει μπει στα χαρακώματα και ετοιμάζεται για αντεπίθεση. Ο νους δεν είναι έτοιμος να αποδεχθεί δικαιολογίες, υποθετικές αιτίες, ανακρίβειες. Ο Βαγγέλης, μας ήθελε εκεί και μας είχε...και μας έχει ακόμη.
Ένα ευαίσθητο λουλούδι που έφυγε για να βρει τη δική του Άνοιξη. Το έκοψαν, το ξανάκοψαν...δεν άντεξε. Το τσαλαπάτησαν οι βλαχόμαγκες με τις βρωμιάρικες αρβύλες τους που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μείνουν στη μνήμη μας σαν τα Ες Ες της Γαλακτοκομικής.
Του Ευαγγελισμού...γιορτάζει. Ναι, γιορτάζει! Όχι, θα γιόρταζε...
Βαγγέλη, το καλό που σου θέλω...Μην σε ξεχάσουμε κι εσένα!
Κι αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στα Γιάννενα βρίσκεται...
Οι καρδιές όλων χτύπησαν πιο δυνατά, πιο γρήγορα, πιο αληθινά και η αιτία ήταν ο Βαγγέλης. Ούτε η κρίση, ούτε η διαπραγμάτευση, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Βαρουφάκης, κανένας και τίποτα δεν μπόρεσε να μας ενώσει, να μας φτιάξει, να μας ντοπάρει όπως ο Γιακουμάκης. Ένας άγνωστος εικοσάχρονος σπουδαστής μιας σχολής που πολλοί δεν ήξεραν καν ότι υπήρχε και σχεδόν όλοι δεν γνώριζαν ότι για κάποιους ήταν το δικό τους Άουσβιτς.
Και ήρθε μια φωτογραφία, πότε έγχρωμη, πότε ασπρόμαυρη, να την κρατάνε τόσα χέρια, με τόση ευλάβεια όπως τον Επιτάφιο, με αληθινό πόνο και αγωνία σαν να είχαν χάσει όλοι τα παιδιά τους. Και η ελπίδα να τριγυρνάει από στόμα σε στόμα, από βλέμμα σε βλέμμα, από ψυχή σε ψυχή.
Επί 37 μέρες η Ελλάδα είχε γίνει μια γειτονιά! Μια γειτονιά από εκείνες με τις τρυφερές γειτόνισσες που ανταλλάσσουν πίτες και περγαμόντα. Που νοιάζονται η μια για την άλλη, που θυσιάζονται η μια για την άλλη. Και όλα αυτά γιατί ψάχναμε το γελαστό παιδί. Γιατί νιώσαμε μέσα μας βαθιά την αδικία. Γιατί μπήκαμε όλοι στη θέση του και φανταστήκαμε...χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε τι περνούσε. Και η ελπίδα ξεθύμαινε αλλά εμείς εκεί, δεν εγκαταλείπαμε. Η σκέψη μας είχε ήδη μαυροντυθεί αλλά η καρδιά αντιστεκόταν, αρνιόταν να δεχτεί όλα εκείνα που φώναζαν πως ο Βαγγέλης είχε περάσει σε άλλη διάσταση, είχε γίνει αέρας.
Τα νέα ήρθαν, τα χείλη δαγκώθηκαν, τα μάτια δάκρυσαν, το αίμα πάγωσε...Και τώρα αρχίζουν τα ΓΙΑΤΙ; Σενάρια από παντού, στοιχεία σκόρπια, λόγια με το τσιγκέλι, υποννοούμενα και η οργή έχει ήδη πάρει τη θέση της θλίψης, έχει μπει στα χαρακώματα και ετοιμάζεται για αντεπίθεση. Ο νους δεν είναι έτοιμος να αποδεχθεί δικαιολογίες, υποθετικές αιτίες, ανακρίβειες. Ο Βαγγέλης, μας ήθελε εκεί και μας είχε...και μας έχει ακόμη.
Ένα ευαίσθητο λουλούδι που έφυγε για να βρει τη δική του Άνοιξη. Το έκοψαν, το ξανάκοψαν...δεν άντεξε. Το τσαλαπάτησαν οι βλαχόμαγκες με τις βρωμιάρικες αρβύλες τους που όσα χρόνια κι αν περάσουν, θα μείνουν στη μνήμη μας σαν τα Ες Ες της Γαλακτοκομικής.
Του Ευαγγελισμού...γιορτάζει. Ναι, γιορτάζει! Όχι, θα γιόρταζε...
Βαγγέλη, το καλό που σου θέλω...Μην σε ξεχάσουμε κι εσένα!
Πηγή φωτογραφίας: aetostz.blogspot.com
media soup.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.